Alleen thuis. Zijn vrouw een weekend weg en de kat buiten. Met zijn huwelijk is niets mis maar naar dit weekend heeft hij toch echt uitgekeken. De werkjes in huis die hij zou doen, zijn gedaan. Hij heeft zichzelf getrakteerd op een pizza met ansjovis, tonijn, ui en olijven en in de koelkast ligt een speciaal biertje. De kat is uit voorzorg buiten de deur gezet. Het beest kan er niet tegen als hij fluit en ook harde muziek kan, afgaande op het gedrag, ook mijnheer zijn goedkeuring niet wegdragen. De muziek die hij nu wil gaan beluisteren komt, volgens sommige mensen, dicht in de buurt van wat een kat normaal als geluid produceert.

Zijn muziekvoorkeur spreekt niet alle mensen aan en soms heeft dat vervelende gevolgen. De keer dat hij door zijn chef gebeld werd terwijl Kathleen Ferrier op de achtergrond te horen was, staat hem nog helder voor de geest.

‘Wat hoor ik nou voor herrie?’
‘Dat is geen herrie. Dat is Kathleen Ferrier. Een Engelse vrouw met een mooie alt.’
‘Een wat? Een alt?’
‘Ja, dat is een lage vrouwenstem.’
‘En jij luistert daar naar? Vind je dat mooi of zo?’
‘Ik vind dat mooi, ja. Jij houdt misschien meer van hoempapa of house. Misschien wel van Niek en Simon of Borsato. Dat moet je zelf weten. Ik vind dit mooi.’

Hij is er nog weken mee gepest en het heeft hem geleerd dat hij zich beter op de vlakte kan houden als iemand hem vraagt welke muziek hij mooi vindt.

YouTube is een onuitputtelijke bron van mooie muziek. Hij begint met stukken uit de Krönungsmesse van Mozart. Die heeft hij samen met het koor nog gezongen. Van sommige delen weet hij de basstem nog en zingt deze zachtjes mee. Dan schiet hem het Requiem te binnen. Daar weet hij vast meer stukken van omdat deze nog maar kort geleden op hun programma stond. Het klopt. Het Lagrimosa zingt hij helemaal mee en hij speelt het filmpje drie keer af.

Het speciale biertje wordt uit de koelkast gehaald en van Mozart gaat hij naar Rutter. Van Rutter naar Elgar naar opnames van The Last Night Of The Proms naar Bryn Terfel om te eindigen met een duo van Bryn met Cecilia Bartoli.  Deze zangeres bewondert hij al vele jaren en het valt niet te ontkennen: hij is er zelfs verliefd op. Die sprekende ogen, dat mooie lange haar, die levenslustige uitstraling en die stem, vooral die mooie, warme stem met dat grote bereik.
De eerste keer dat hij haar zag was bij een vriendin thuis.  Hij was spontaan voor haar gevallen. Niet op de vriendin maar op Cecilia en nu speelt hij het ene filmpje na het ander af. De bekende maar ook de onbekende stukken. Eén van die onbekende heet ‘Amore e morte’ en is van Donizetti. Gefascineerd luistert en kijk hij. Ze heeft haar ogen gesloten en volgens hem zingt ze vanuit haar tenen en met haar hart. Zangers van dit niveau hoeven zich niet meer druk te maken over hun techniek. Het articuleren, de ademsteun, wanneer er forte of piano gezongen moet worden is voor hen gesneden koek. De momenten waar hij nog regelmatig met zijn zangkunsten de fout in gaat, is voor haar een al lang geleden gepasseerd station. Zij kan zich inleven in het lied, zich afsluiten voor alles en iedereen rond om haar en werkelijk voelen wat de componist of de schrijver tot uitdrukking willen brengen. Hij ziet het voor zijn ogen gebeuren. Het gevoel komt naadloos over en hij luistert met ingehouden adem.
Dan is het lied uit en is daar de allerlaatste seconde van het filmpje. In die ene seconde ziet hij haar terugkeren op aarde. Het lijkt alsof ze even slikt en de spanning en misschien ook wel de pijn en het verdriet die op haar gezicht staat, vloeit in die ene tel weg. Het ontroert hem zo dat hij het filmpje telkens herhaalt. Hij wil weten wat ze zingt en als hij de tekst gevonden heeft, wordt het lied alleen maar mooier. Hij speelt het keer op keer af en elke keer ontroert hem die laatste seconde. Het grijpt hem zelfs zo aan dat de tranen hem over de wangen lopen.

De trillende telefoon op het bureau verpest het moment.
‘Ja, met mij,’ hoort hij zijn vrouw zeggen.
‘Hoi. Is er iets?’
Hij kan het niet helpen. Er klinkt een snik in zijn stem en zij hoort het ook.
‘Huil je?’
‘Nee, het gaat wel goed. Er is niks.’
Het is even stil aan de andere kant.
‘O, zeg luister even. Ik heb een was in de droger gedaan en die moet er nog uitgehaald worden. Was ik je vergeten te zeggen. Spreid het maar een beetje uit over de strijkplank.’
‘Oke…’
‘Maak je het niet te laat?’
‘Nee, ik ga zo naar bed.’
‘Wat heb je gedaan vanavond?’
‘Naar Cecilia gekeken en geluisterd.’
‘Wie?’
‘Cecilia Bartoli. Een Italiaanse zangeres. Ze zingt Mozart, Vivaldi, Donizetti en zo….’
‘O……… Nou, welterusten voor straks.’

Hij drukt haar weg en start het filmpje weer en weer maar de betovering is weg. Het speciale biertje is hij vergeten en als hij alsnog een slok neemt is het lauw en smaakt het naar iets wat te maken heeft met het beest wat buiten is gezet. Met tegenzin staat hij op, sluit de computer af en vouwt de was uit de droger over de strijkplank.
Als hij alleen zijn bed in stapt, ligt Cecilia in die prachtige donkerrode jurk naast hem. Hij streelt haar lange donkere haar en kijkt, smoorverliefd, diep in haar mooie donkere ogen. Hij wil wat zeggen maar ze legt een vinger op zijn mond en zingt Amore e morte voor hem alleen.

© peter gortworst / okt. 2017
afb: pinterest.com