Ik tel noch de dagen, noch de uren of de weken tot mijn pensioen. Het gaat zo al snel genoeg en dat is aan de post te merken. Geen aanbiedingen van of voor een 65+ pas, geen Superangebot van een met zijde gevoerde kist maar papieren van pensioenfondsen en de SVB. Helaas, ik heb drie pensioenfondsen en gelukkig maar één AOW.

Een gek kan meer vragen dan tien wijzen kunnen beantwoorden dus stel je even voor hoe het is als drie gekken het moeten doen met één wijze. Nu valt er, met een beetje goede wil, best wel antwoord te geven op al hun vragen. Je gaat er een avond voor zitten en spit vervolgens door gegevens die je, omdat je slecht dingen weg kan gooien, toevallig nog hebt. Ze zitten weliswaar in dozen die na drie verhuizingen nog steeds in die eerste doos zitten en die je, na de derde avond dat je er voor bent gaan zitten eindelijk vindt maar dat geeft niet. Het geluksgevoel dat je een uitkerende instantie blij kan maken doet een hoop.

Eén fonds kwam erachter dat wanneer ik het tijdelijke voor het eeuwige of het grote niets verwissel, er geen rechthebbende nabestaanden zijn die aanspraak kunnen maken op pensioen. Dit betekent dat mijn uitkering 8 euries per maand hoger wordt. In plaats van dit gewoon mee te delen krijg ik een nieuw pak papieren in huis met precies dezelfde vragen. Over drie weken willen ze het ingevuld weer terug.

Nu willen ze allemaal één ding extra. Bij het in elkaar zetten van Het Europa is men vergeten dat het best wel handig zou kunnen zijn elkaar op de hoogte te houden van het wel en wee van de eigen landgenoten in den vreemde. Elke verjaardag doorgeven, het winnen van de loterij of de aankoop van een fiets is niet nodig maar wel of de bewuste landgenoot/genote nog in leven is. Blijkbaar is men dit vergeten, het is te ingewikkeld, praktisch niet uitvoerbaar, privacygevoelig of gewoon lastig.  Ik krijg als ‘in het buitenland wonende Nederlander’ dus elk jaar van elk van de drie fondsen en het SVB een formulier waarmee ik zelf naar het gemeentehuis moet om met een warme handdruk te bewijzen dat ik nog besta. Dit jaar dus 1 extra vanwege die 8 euries.

Gelukkig gaat het er hier gemoedelijk aan toe. Je loopt het kantoor binnen en daar zitten meestal drie en soms vier Staatsbeamten te werken aan hun bureau. Zonder twijfel zijn dat belangrijke werkzaamheden en toch, hoe klantvriendelijk kan je zijn, mag je zomaar op de stoel gaan zitten die bij elk bureau klaar staat. Het papierwerk wat nodig is voor een miljoeneninvestering teneinde de renovatie van de dorpskern te bekostigen, het becommentariëren van de vergunningaanvraag behorend bij ener casinobaas die droomt van een Las Vegas just across the border of het bezwaarschrift van de nonnen die last hebben van de flikkering op hun zorgvuldig gepoetste ramen veroorzaakt door de nieuwe goudglimmende haan op de protestantse kerktoren, wordt bereidwillig ter zijde geschoven en met een echte glimlach wordt gevraagd wat men voor jou kan doen.

Met enige schroom overhandig ik het formulier ‘Bewijs van in leven zijn’. Weer één want ze sturen ze nooit allemaal tegelijk op en sparen gaat ook niet want er zit een deadline (!) op die dingen. Een soort THT-datum. Mijn paspoort wordt bekeken en dan gaat men, al vinkjes zettend, vliegensvlug door alle vragen heen. Wat ze niet weet staat in de computer en als dat gedaan is komt het leukste van het bezoek: de stempelmolen wordt naar voren gehaald!

Een stempel met de datum. Boem. Een stempel van het gemeentehuis. Boem. Een stempel van de burgemeester. Boem. Een stempel met het wapen van de Samtgemeinde. Boem. Een stempel met de handtekening van de Staatsbeamte. Boem.

Met een vriendelijke glimlach krijg ik alles weer terug en elkaar een schönen Tag wensend vertrek ik. Thuis alles in de goede enveloppe doen en niet vergeten de brief klaar te leggen om, zodra ik de grens weer eens passeer, langs de brievenbus te gaan.

Ik heb mij verheugd over het feit dat ik straks niets meer moet. Dat gaat dus niet gebeuren. Nou ja, vier keer per jaar bij de gemeente langs is nog wel te doen maar als AOW-er kan je het daar nog razend druk mee hebben. Dat weet ik nou al!

© peter gortworst / juli 2017
afbeelding: http://www.decofrills.nl