Ik ben vanmorgen in de war. Mijn haar ook maar dat komt door de wind. Haren zijn met een kammetje weer netjes te krijgen maar met emoties en gedachten lukt dat niet. Soms moet daar wat tijd overheen gaan of een nieuwe frisse wind en een andere keer moet daar eens goed over nagedacht worden.

Hoe ouder je wordt hoe meer je van het leven leert en hoe minder je er soms van begrijpt. Gedurende je hele leven zijn er mensen om je heen die komen en gaan. Ze komen omdat het je schoolkameraden zijn, omdat het familie is van je partner, in hetzelfde bedrijf werken als waar jij je dagelijks brood verdient, ze ook lid zijn van dezelfde vereniging of kerk, het nieuwe buren zijn of je hebt ze leren kennen als klanten. En net zo makkelijk verdwijnen ze weer. Wegen die uit elkaar gaan lopen, scheidingen, ander werk, verhuizingen en natuurlijk die eeuwige dood.

Mensen die je hele leven bij je blijven als partner, vriend of vriendin zijn zeldzaam en dienen daarom op waarde geschat te worden.

We leven in een tijdperk van ongekende mogelijkheden. Het contact tussen mensen onderling is, zeker vergeleken met vroeger (Hoor! Opa spreekt!), ongekend makkelijk geworden. Mensen uit een ver verleden duiken plotseling op via sites als Facebook en mijn ervaring leert dat er met de eerste ‘o, wat leuk-opwelling’ beter even niets gedaan kan worden. Vaak blijkt dat het contact in het verleden het enige gemeenschappelijke is omdat het leven mij en de ander gevormd heeft en er weinig tot niets gemeenschappelijks is overgebleven. Maar een enkele keer bloeit er in het dorre landschap van het verleden iets op met beloften voor de toekomst. Er blijkt nog leven te zitten in het ogenschijnlijke dode hout en dat is mooi.

Eén van die hernieuwde contacten is met een oude schoolvriend. We zaten naast elkaar en spendeerden ook buiten schooltijd enige tijd samen. We verloren elkaar uit het oog en vonden elkaar na zo’n 40 jaar weer terug. Het contact was summier maar de afspraak om bij hem langs te gaan als ik mijn geboortegrond weer ga bezoeken, staat.

Het zal er niet meer van komen. Vanmorgen las ik het bericht dat hij gekozen heeft voor de dood.

En daarom ben ik in de war. Ik had zo graag zijn levensverhaal gehoord en het mijne vertelt. Herinneringen opgehaald en nieuwe gemaakt. Ik ben verdrietig en geschokt. Voel spijt en diep respect en met de, zo langzamerhand geleerde gelatenheid onderga ik deze nieuwe wending in het leven.

And the saddest thing
Under the sun above
Is to say goodbye
To the ones you love

All the things that I have known
Became my life, my very own
But before you know you say goodbye
Oh, good time, goodbye
It’s time to cry
But I will not weep nor make a scene
Just say ‘thank you life, for having been’

And the hardest thing
Under the sun above
Is to say goodbye
To the ones you love
No, I will not weep nor make a scene
I’m gonna say ‘thank you life, for having been’

And the loudest cry
Under the sun above
Is a silent goodbye
From the ones you love

© peter gortworst / nov. 2016