Het bankje dat de gemeente heeft geplaatst is van gerecycled plastic en hufterproof. Als je er op gaat zitten heb je een riant uitzicht over het doodlopende straatje. Er staan zeven huizen keurig op een rij. Ooit door de gemeente optimistisch genummerd van 1 tot en met 13 maar de kans dat de huizen met de nummers 2 tot en met 14 ooit gebouwd zullen worden is uiterst klein. Daartoe zou het in onbruik geraakte kanaal verlegd moeten worden en dat “kost te duur” zoals Wendy van nummer 3 zo mooi fout kan zeggen.

Toen de huizen gebouwd werden kreeg elk huis een tuintje van 2 meter voor de deur. Voor de tuintjes lag een trottoir van drie stoeptegels breed en dan een groenstrook van ongeveer vijf meter. Omdat het maaiplan van de gemeente niet werkte of de taakopdracht van de afdeling Groen niet begrepen werd, was de groenstrook meestal een biologisch zeer verantwoorde woestenij maar vaker een doorn in het oog van de bewoners.

Hoe gaat dat met plannen die ontstaan? Iemand komt met een idee, een ander haakt daar op in, er wordt gepraat, de tijd gaat er overheen, het wordt opnieuw aangekaart en gaandeweg wordt het idee een plan waar iets mee gedaan moet worden. Hier is het niet anders gegaan. Alle bewoners willen van de groenstrook af door het stuk grond van de gemeente te kopen teneinde het bij hun eigen tuin te voegen. In grote saamhorigheid worden twee bewoners aangewezen om de plannen uit te werken en bij de gemeente aan te kloppen.

Het blijkt een gevalletje van lange adem te worden. Er wordt gewacht op antwoorden, op rapporten van de nutsvoorzieningen, op beslissingen van de gemeenteraad, op vragen die gesteld zijn aan de notaris en het kadaster. Voortdurend worden de bewoners bij elkaar geroepen om de nieuwste ontwikkelingen te bespreken. Toch is er niemand die klaagt of het bijltje er bij neer wenst te gooien. Iedereen snapt het algemene belang en dat stralen ze zo duidelijk uit dat zelfs de politieke vereniging Ons Volk lovend spreekt over ’luisteren naar onze inwoners’  en ‘politiek van onderuit’. Dat de komende gemeenteraadsverkiezingen daar enig debet aan hebben is natuurlijk klinkklare onzin.

De kogel is door de kerk. De grond kan aangekocht worden en nummer 5 en 1 schieten met een onderhandse lening nummer 9 voor zodat iedereen mee kan doen. De gemeente haalt de stoeptegels weg, graaft de groenstrook af en stort deze weer vol met zwarte grond. Het kadaster plaats de piketpaaltjes en dan is het aan de nieuwe eigenaren om te doen wat zij van plan zijn. Met groot enthousiasme helpt iedereen iedereen. Voortdurend wordt er gespit en gepoot. Koffie vloeit rijkelijk, ovens bakken, bbq’s roken en goede adviezen over groei en snoei worden breed gedeeld.

Groot is de verbazing en de verontwaardiging als nummer 7 op een zonnige zaterdagmorgen houten palen de grond in slaat en er schuttingdelen van twee meter hoog tussen zet. Het mooie en weidse uitzicht over zeven keurige tuinen wordt wreed onderbroken door groenbruine bouwmarktschermen. Nee, daar hadden ze het onderling niet over gehad en ja, natuurlijk is het zijn eigen grond en mag hij daarmee doen wat hij wil maar fraai is het niet.

Wendy heeft er wel een mening over: “Het algemene belang zou het uiteindelijke doel moeten zijn. Helaas is dat voor veel mensen niet meer zo. Voor hen is dat belang de kruiwagen om hun eigen belang daar weer boven te stellen. Hier in de straat ervaren wij dat als bedrog maar laten we eens eerlijk zijn: in de gewone maatschappij is het algemene belang al heel vaak  geen doel op zichzelf meer. Het individualistische ‘wat zit er voor mij in’ en ‘hoe wordt ik hier beter van’ wordt, vaker dan mij lief is, daarboven gesteld en is zelfs leidraad geworden”.

Ik zit op het bankje van de gemeente en kijk naar de tuinen. Mooie tuinen die onderbroken zijn door een puist van ‘mijn grond’. Een symbool en een splijtzwam die de huidige maatschappij zo treffend weergeeft. Mooi gezegd, wijze Wendy.

©peter gortworst / nov 2016

foto: http://www.thewoodshop.nl