In dit mooie land waar men de Hollanders ‘unbefangen’ vindt, ‘komisch’ als ze Duits praten en men oprecht medelijden met ons heeft omdat wij er voetballend even niets van bakken, kan men op zondagmorgen bij tal van bakkers de meest fantastische ontbijtjes krijgen. Vers gebakken broodjes, Hollandse (!) kaas, ham, gekookte eieren of roerei met spek, aardbeienjam, echt sinaasappelsap en ja, zelfs lekkere koffie. Af en toe trakteer ik mijzelf op een dergelijk ontbijt en zo ook deze zonnige morgen.

Het is nog rustig op het terras. Schuin achter mij zit een echtpaar en twee tafeltjes verder een stel met twee forse Rottweilers. Dat het Nederlanders zijn is zonneklaar. De honden laten duidelijk zien dat de tafelmanieren anders zijn dan normaal. Hoewel de man regelmatig op luide toon bevelen snauwt als ‘Zit!’ en ‘Nu ga je af!’ komen de honden elke keer weer in de benen om te bedelen. Waarom zou je hier niets krijgen en thuis wel?  “Het zijn ook net kinderen,” zegt de man achter mij tegen de hondenman. ‘Nee,” zegt deze, “het zijn hónden en ze hebben maar te luisteren. Met kinderen kan je nog praten en overleggen. Bij honden gaat dat niet. Dan moet je, als ranghoogste, consequent en duidelijk zijn.” “Ik weet er alles van,” zegt de man achter mij.

De hondenman staat op en loopt met de twee koffiekopjes naar binnen. Het tweede kopje is gratis en dat laat je niet lopen. Bijna stiekem scheurt de vrouw een plakje kaas doormidden en voert dat snel aan de honden. Die voelen feilloos aan dat deze inconsequente daad snel tot het verleden dient te behoren en in een oogwenk is de kaas verdwenen. Dan voltrekt zich het noodlot. Er passeert een mooie donkerbruine boxer met aan de riem een man. De Rottweilers schieten met imposant gegrom en geblaf naar voren. Het bevallige tafeltje wat trots en fier het complete ontbijt gedragen heeft en waar de twee hondenriemen aan vast zijn gemaakt, doet geen enkele poging om rechtop te blijven staan. Geluid van brekend aardewerk en glas verstoort deze zonnige zondagmorgen.

Op dat moment komt de hondenman terug. In elke hand een kopje koffie aan het oortje. Niet echt een pose die stoere ranghoogste uitstraalt en van doortastend ingrijpen komt dus ook niets terecht. Het is de vrouw die de honden terug trekt en het tafeltje rechtop zet. De man parkeert zijn twee kopjes, maakt de honden los en ziet in de betonnen voet van de parasol een betere aanlegplaats. “Zit en blijf!” sist de man tegen de zondaars. De vrouw zamelt ondertussen de scherven van de borden, schoteltjes, etagère en glazen in om vervolgens met een lepeltje de aardbeienjam van de vloer te schapen. “Hoe kan dat nou?” hoor ik de man vragen. Ze antwoordt hem wel maar ze praat te zacht om iets te kunnen verstaan. Een medewerkster komt met een sopje. Er wordt gepoetst, er klinken verontschuldigingen en even later is de zondagse rust weer terug.

De koffie is op en de hondenman gaat staan. Hij heeft een ei gepeld en breekt het doormidden. De honden zijn al weer in de benen en ja hoor, ze krijgen ieder de helft. Dan vertrekken ze. Ik draai mij om naar het echtpaar achter mij. Wij kijken elkaar aan en met een vette knipoog weten we het. Niet lachen. Vooral niet lachen.

©peter gortworst / juni 2016

foto’s: http://www.bedandbreakfast.eu / http://www.onyxgoldrottweilers.com