Natuurlijk, veiligheid voor alles. Maar soms…..

Noordelijk van waar ik nu bijna ben, ligt niet veel Nederland meer. Onderweg naar een groot, nieuw bedrijf voor een klusje van niks. Mijn collega, die hier normaal de wegen onveilig maakt, is op vakantie en daarom is op deze warme en zonnige dag mij de eer te beurt gevallen hem te vervangen.

Een slagboom. Ik druk op de knop om mij te melden. “Goedemiddag. De bewaking. Wat kan ik voor u doen?” “Ja, de monteur voor het bedrijfsrestaurant……” Normaal is deze mededeling genoeg. Storingen in de keuken zijn prioriteit 1. Stel je toch eens voor dat het bedrijfsrestaurant niet dat klaar kan maken wat jij het liefste hebt. Hier gaat het echter niet normaal. “Moment alstublieft,” hoor ik en vervolgens gebeurt er niets. Ik wacht, half uit het raampje hangend op wat er nog gezegd gaat worden. De slagboom blijft dwars liggen en de speaker zwijgt stil. Wordt ik nu geobserveerd door camera’s? Willen ze mij betrappen op een schichtig om mij heen kijken met een verdachte blik, neuspeuteren of nog erger: voorbereidende handelingen die kunnen duiden op een aanslag? Ik druk maar weer eens op de knop. Nu willen ze mijn naam weten en nadat ik deze genoemd heb gaat de slagboom open. “Komt u verder,” klinkt het vrolijk. Iemand met zo’n naam kan blijkbaar niet gevaarlijk zijn.

Ik twijfel even of ik mijn koffer met gereedschap mee zal nemen. Het onderdeeltje wat gemonteerd moet worden is een slangetje van 5 cm lang en ribbeltjes in het midden. Net als een rietje in een flesje. De bedoeling is dat ik beide uiteinden over een pijpje schuif. Meer niet. Kan er zo bij en in principe heb ik geen gereedschap nodig maar ja, je weet nooit dus toch maar mee.

De balie is indrukwekkend. Achter de balie een meneer van de beveiliging en een dame op leeftijd. Ik zeg wat ik kom doen en noem de naam van mijn contactpersoon. Ze knikt. “Dat is de kok. Bent u hier al eerder geweest?” vraagt ze. Ik antwoord naar eer en geweten “Nee” en zie de schouders van de dame in de treurstand schieten. Alsof het haar persoonlijk raakt. Ze zucht even en zegt: “Dit gaat even duren. Ik wil graag uw veiligheidspaspoort en u mag de film gaan bekijken. Hier heeft u een vragenlijst die u, na het zien van de film, moet invullen. Loopt u maar even mee.” Mijn koffer met gereedschap laat ik staan. Die man van de bewaking zal wel te vertrouwen zijn.

Een kamertje, een stoel, een tafeltje en een groot beeldscherm voor mij alleen. Ze heeft de film gestart en ik leer veel over wat niet mag en wat beslist moet. Hoe ik een uiterst verdacht persoon kan herkennen en hoe de leidinggevenden hiervan in kennis te stellen, hoe gevaarlijke situaties te herkennen en melden, welke bevelen van mannetjes in hesjes ik moet opvolgen, hoe de verplichte looppaden op het terrein er uitzien, welke geluidssignalen belangrijk zijn en dat ik mij ten allen tijde vooraf moet vergewissen waar de noodwegen en verzamelplaatsen zijn.

Na ruim een half uur is de film afgelopen. Ik vul de vragenlijst in en meld mij weer bij de balie. Hoera! Geslaagd! Met een behoorlijke vlek van een stempel in mijn paspoort ben ik voorlopig welkom. Nu is het nog wachten op iemand van de beveiliging die mij naar de keuken zal brengen.

Het duurt even maar dan komt er een jongeman aanlopen in bewakingsuniform. Hij voert een geheimzinnig fluisterend gesprek met de andere meneer van de bewaking en af en toe kijken ze naar mij. Dat voelt ongemakkelijk maar uiteindelijk komt de jongeman, vriendelijk glimlachend, op mij af. “U wilt naar de keuken?” vraagt hij en voor mij kwalificeert hij zich daarmee voor het genootschap ‘wij stellen onbenullige vragen’. Ik knik slechts en volg hem. De keuken van het bedrijfsrestaurant blijk één verdieping hoger, recht boven de balie. Geen gevaarlijke installaties, zich verdacht ophoudende personen, verplichte looppaden, helm of beschermende kleding.

De jongeman wijst mij de kok en met een “U redt zich verder wel,” wil hij weer vertrekken. Dat kan ik nog net voorkomen. Ik leg kort uit dat ik meer werk heb aan het schrijven van mijn bon dan aan het repareren van het apparaat en dat hij maar even moet wachten tot deze vijf minuten durende operatie achter de rug is. Met het dreigement dat ik niet van plan ben te wachten op zijn komst om mij één trap naar beneden te begeleiden haal ik hem over. Zie daar. De redelijkheid wint het weer eens.

Het slangetje wordt over de pijpjes geschoven, de kok tekent mijn bon af, we lopen samen de trap af met de verplichte één hand aan de leuning en met een welgemeend “Tot ziens!” nemen we afscheid. De slagboom gaat vanzelf omhoog en na bijna anderhalf uur rijd ik het terrein af. Toch jammer dat het een garantieklusje van niks was.

© peter gortworst / jan. 2016

Foto’s: http://www.bedrijvenuitalmere.nl / http://www.gelukadvies.nl / pers.archief

…als je dit verhaaltje de moeite van het delen waard vindt, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb….