In Engeland zijn de voetpaden die dwars door weilanden gaan, de leukste. Ook hier, aan de noordkant van de Brecon Beacons in Wales, liggen talloze mogelijkheden voor het maken van mooie wandelingen. Wij, vader, moeder, twee dochters en een zoon, kiezen geen wandeling maar een gebied waar we willen lopen. Het geeft de meeste kans op avontuurlijke tochten. Soms ontkom je er niet aan en loopt de wandelroute door dorpen of over verharde wegen. Zo ook deze.

We kunnen niet anders. We moeten dit doodstille dorpje in. Links en rechts van de weg wat eenzame huizen. Verderop staat een huis met een ommuurde tuin schijnbaar midden op de weg. De twee rijstroken splitsen zich, buigen om het huis heen en komen dan weer bij elkaar. Op de muur een bordje met een pijl naar rechts en de woorden ‘publiek toilet’. De dames weten zeker dat dit een bezienswaardigheid van formaat is en laten de heren achter.

Leunend tegen de tuinmuur horen deze heren achter hen een deur dicht slaan en als zij omkijken, staat daar een oude, zeer kromme man met wandelstok. “Moi” zegt de man en via een smal tuinpad komt hij naar ons toe. Hij is niet nieuwsgierig maar wil wel weten waar wij vandaan komen, waar we verblijven en hoe lang, wat we al gezien hebben aan bezienswaardigheden, welke wandeling we gedaan hebben en wat we vinden van zijn land. Bereidwillig geven we de goede antwoorden en loven zijn engelenland de hemel in.

De dames zijn ondertussen klaar met hun bezichtiging en hun komst doet de man zichtbaar goed. Hij lacht vriendelijk een stel bruine tanden bloot en vraagt op bijna samenzweerderige toon of wij de kerk willen zien. Dat willen wij maar nergens zien wij een kerk. “Follow me” zegt hij en via een smal paadje tussen de bomen door komen wij bij een kleine kerk met een heuse toren. Veel hoger dan de omringende bomen is deze niet. Zonder deze man zouden wij in onwetendheid doorgelopen zijn.

Via de torendeur laat hij ons binnen. Tot onze verrassing hangen daar de touwen die de acht klokken kunnen laten luiden. Wie had kunnen denken dat er in deze kleine toren acht klokken hun plaats vinden? Onze gids maakt daar echter geen woorden aan vuil en gaat ons voor. In de kerkruimte laat hij, bijna ongeïnteresseerd van alles zien. Het gaat niet in sneltreinvaart maar wel zo snel dat wij beginnen te vermoeden dat hij spijt heeft van zijn aanbod. Als laatste trekt hij achter in de kerk een zwaar, donkerrood gordijn opzij en onthult een wand vol met foto’s.

Nu wordt de werkelijke reden van zijn aanbod duidelijk. Op alle foto’s staat onze gids en op alle foto’s in gezelschap van een lokale, regionale of landelijke bekendheid. Op de foto’s links is het nog een jonge vent. Naar rechts wordt hij steeds een beetje ouder en krommer. Hij heeft nu zeeën van tijd en vertelt honderuit. Alleen bij de grote foto van hem met Tom Jones zwijgt hij plechtig. Het beeld spreekt voor zich. Alles wat je bij deze foto van hem, samen met deze wereldberoemde godheid zegt, is te veel en dat weet hij.

We hebben het, na zeker zeventig foto’s wel gezien. We nemen afscheid. Mijn jongste dochter vraagt of ze een foto van hem mag maken. Dat vindt hij een goed idee en direct neemt deze deskundige de regie in handen. Mijn dochter wordt duidelijk gemaakt waar ze moet staan. Nadrukkelijk zegt hij te wachten tot hij het sein geeft. Zorgvuldig kiest hij zijn plaats. Dan verstopt hij zijn stok achter zijn been. Richt zich, bijna hoorbaar krakend, met zichtbare moeite op tot hij kaarsrecht staat, tovert een grijns op zijn gezicht en met ingehouden adem piept hij “NOW”. De camera klikt en de gids zakt met een diepe zucht weer terug in zijn oude, kromme stand.

Nee, we hoeven de foto niet op te sturen. Een foto aan zijn wand waar hij alleen op staat zou blijk geven van een hoge eigendunk en daar komen maar praatjes van. Een foto samen met ons is ook niet nodig. Wij constateren met enige spijt dat onze bekendheid niet groot genoeg is. Toch een gemiste kans voor deze beminnelijke grijsaard. Zijn foto, jaren later, op het wereldwijde web had zijn ego beslist goed gedaan.

© peter gortworst

foto’s: http://www.visitwales.com / en.wikipedia.org / http://www.hellomagazine.com

…als je het de moeite waard vindt om dit verhaaltje te delen, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb…