School

Hij is een trouwe bezoeker van de hondenschool. Niet om het zit, af, poot, en mooi zit te leren maar om de hond te socialiseren. Hij wil voorkomen dat de dame, wanneer ze eenmaal volwassen is, een beetje wereldvreemd blijkt te zijn. Omdat de groep van de zaterdagmorgen wat te groot werd en er een duidelijk verschil zat tussen de ontwikkeling van de honden, heeft men besloten de groep te splitsen. Ook hier kent men manen, sterren, zonnen en raketten. Nu heeft hij vrijdagavond les in een groep van vier honden. Dat is leuk. De tijden dat je stil staat zijn beduidend korter.

De dame die ons les geeft, is beslist een hele lieve meid. Dat vond, en dat staat bewust in de verleden tijd, zijn trut ook. Tot afgelopen vrijdag. Ze moesten in een kleine kring gaan staan en de aandacht van hun hond vragen. Plotseling een doffe knal en de juf staat daar met een net uitgeklapte paraplu in het midden. En eerlijk, niet alleen de honden schrokken. Oorverdovend geblaf en hangen in de riemen. Was het daar nu bij gebleven dan was de relatie tussen zijn trut en de juf misschien nog te herstellen geweest maar nee, met die paraplu loopt ze ook nog rondjes om de diverse deelnemers. Hij had alle aandacht voor de hond maar zij beslist niet meer voor hem en juf werd de rest van de les met de grootst mogelijke argwaan bekeken.

De onkundige of niet beter wetende toeschouwer zou dat voorzichtige, argwanende van een hond met haar postuur, eigenlijk niet verwachten. Maar ook hier geldt dat  het uiterlijk niets zegt over het innerlijk. Wanneer zij met de kat speelt en hij meent, aan het geluid van de kat te horen dat het er weer eens te onstuimig aan toe gaat, valt er een houten lepel uit de hemel. Die landt steevast in de buurt van het span. Grote schrik, weg is het stoere gedoe en het spel is over. Die lepel stelt qua omvang en onguur uiterlijk niets voor maar het is een levensgevaarlijk ding. Het is niet voor niets dat de baas dat ding snel opraapt, uitscheldt en er flink tegen moppert. Het is maar goed dat hij weet hoe je met zo iets gevaarlijks om moet gaan.

Wat leuk is: met vier poten op het ijs en een tak apporteren. Ze probeert snelheid te maken met die grote poten en heeft ze dat eenmaal, dan remt ze steevast te laat.

Eén van de deelnemers op de hondenschool heeft een hond waarmee hij ook een jachtcursus wil gaan volgen. Het is zijn eerste hond maar de verhalen zijn net zo groot als zijn ervaring klein is. Hij kan wel vierhonderd meter weglopen en dan blijft de hond zitten waar hij zit. Zegt’ie. De andere deelnemers begrijpen dat wel. Die hond is blij dat de baas een stuk uit de buurt is want hoewel men de honden traint op een positieve manier, klinkt er uit zijn richting zeer regelmatig een snoeihard ‘foei!’ en niemand zal er verbaast van opkijken wanneer het niet alleen bij woorden blijft. Nu is het beslist een waarheid als een koe dat je hond op de hondenschool anders reageert dan wanneer je thuis met hem of haar traint. Maar een zo’n groot verschil tussen wat hij zegt en wat de hond laat zien, maakt hem toch wat minder geloofwaardig.

Ze hebben huiswerk mee: verzin een woord, geluid of een kreet waardoor je hond altijd naar je toekomt. Als hij/zij dàt hoort weet hij/zij dat het feest is. Niets, echt helemaal niets is op dat moment leuker dan bij de baas komen. Hij heeft het een paar keer geprobeerd met een fluitje wat hij, eigenlippig, zelf produceert maar tijdens een wandeling in de vrieskou wilde dat fluiten niet echt meer lukken. Misschien moet er maar een diepte-investering gedaan worden in de vorm van een scheidsrechtersfluit. Kan mooi naast haar kentekenplaat en poepzakjeshouder aan de riem. Rest de vraag waarmee je het voor de trut een feest maakt. Elke keer dat hij haar roept en ze komt, krijgt ze al een beloning in de vorm van een stukje Fleischwurst, jong belegen kaas of hondenworst met de daarmee gepaard gaande mededelingen dat ze braaf is of een grote meid. Waarmee beloon je deze trut ten volle? Stukjes moorkop, abrikozenvlaai, biefstuk van de haas? Deze intelligente vraag komende vrijdag maar eens in de groep gooien.

© peter gortworst / feb. 2018