De twee dames zitten samen aan een tafeltje bij het grote raam. De ene dame is, als men het aardig wil zeggen, volslank. De andere dame is een mager, onwaarschijnlijk bleek en schril vogeltje. Haar puntige neusje steekt als een snaveltje parmantig naar voren en de kleine, donkere oogjes versterken de indruk van een vogeltje in ernstige mate. Ze keuvelen gezellig en genieten zichtbaar van het warme zonnetje en de bestelde lunch.

Het volslanke deel van het duo schuift de zorgvuldig weggesneden korstjes van het brood op het bord van de ander. Die begint deze, en haar eigen korstjes, in kleine hapklare brokjes te snijden. Ze doet dat heel secuur en is er daarom enige tijd mee zoet. Vervolgens schuift zij de vrucht van haar arbeid op het schoteltje van haar koffiekopje, dekt het af met een servetje en loopt daarmee naar buiten.

De stoep mag eigenlijk geen stoep heten. Het is meer een breed trottoir waar, op deze zomerse dag in het najaar, talloze mensen flaneren. De rijbaan wordt gevuld met hop-on hop-of touringcars, taxi’s, stads- en streekbussen en een enkele koets. De scheiding tussen de rijbaan en het trottoir wordt gevormd door vuilnisbakken, bushaltehokjes, onduidelijke kastjes en bomen die hun water Joost mag weten waar vandaan halen.

Bij de boom die voor deze eetgelegenheid staat, deponeert de magere dame haar brood. Niet op een hoopje, nee, ze verdeelt het gelijkmatig in een strook vlak naast de boom zodat de wandelaars het niet kunnen vertrappen. Nu heeft iemand eens geschreven dat er geen musje ter aarde stort zonder dat Onze Lieve Heer dat weet, maar het is mooi om te zien dat er mensen zijn die dat werk een beetje van Hem overnemen. Per slot van rekening zijn er belangrijker zaken waar Hij zijn handen aan vol zou moeten hebben en de economie wil ook wat. Aan alle mezenbollen, pindatorens, gevulde halve kokosnoten, voederhuisjes, drinkbakjes, kilozakken speciaal geselecteerde wintervoedingszaden en weet ik wat nog meer, wordt toch maar mooi een klein vermogen uitgegeven en dus verdient.

De dames hebben hun stoelen een beetje verzet. Zo kunnen ze optimaal genieten van hun werk. Liefdadigheid is natuurlijk belangeloos maar van een beetje resultaat mag je toch wel genieten? Ze weten best dat het leeuwendeel verorbert zal worden door de duiven en meeuwen maar behoren ook zij niet tot de ‘vogelen des hemels’?

Het noodlot voltrekt zich daarom voor hun ogen. In een poging om van het imago ‘dirty old town’ af te komen, heeft de gemeente diep geïnvesteerd. Het apparaat is er voor gemaakt om op trottoirs als deze zijn werk te doen. Twee ronddraaiende borstels vegen alles wat op vuilnis lijkt, voor een forse hollebolle zuigmond en als dit wonder der techniek voorbij is gereden, is ook het brood weg.

De ontzetting bij de dames van goede werken is overduidelijk zichtbaar. De kleine is gaan staan en de ander heeft haar hand voor de mond geslagen. Blijkbaar wil het schrille vogeltje naar buiten rennen maar de ander houdt haar bij de arm vast. Er is nu toch niets meer aan te doen. Aarzelend en met duidelijke tegenzin gaat ze weer zitten.

Ik kijk een beetje tegen het licht in maar toch is het heel goed zichtbaar. Het kleine schrille, bleke vogeltje heeft mooie rode blosjes op haar wangen gekregen. Ik weet het: een tijdelijk verschijnsel maar het kleurt nu even extra mijn dag. Jammer dat zij daar geen weet van heeft.

©peter gortworst / okt. 2016

foto: mapio.net