“Jij moet naar de expeditie. Sjef is daar aan het laden en kan wel wat hulp gebruiken. Morgen moet je met hem mee naar Friesland. Je regelt het maar met hem dat hij je op komt halen of dat je naar zijn huis gaat.” Dàt is een mooie mededeling van mijn werkmeester. Sjef is de vrachtwagenchauffeur en samen met hem een dagje op de vrachtwagen is een hele prettige afwisseling. Even uit het dagelijkse ritme. Even weg uit die fabriekshal, het stof, de herrie en het troosteloze uitzicht door de vieze ramen op een andere fabriek.

Sjef loopt als een dragonder, praat hard en vloekt als een bootsman in bijna elke zin. Hij is zo sterk als een beer, heeft een kop met kort geschoren, vuurrood haar en kan de schuinste moppen vertellen. Sommigen zijn zo schuin dat ik ze, als jonge knul, niet eens snap.

We moeten drie machines laden. Het laatste wat ik wil is deze Ontzagwekkende tegen mij in het harnas jagen. Ik doe dus precies wat hij zegt. Af en toe gromt hij maar gelukkig blijkt dat van tevredenheid te getuigen. We sjorren de machines vast, gooien de dekzeilen er overheen en ik spreek af dat ik de volgende morgen om kwart voor zeven bij zijn huis zal zijn.

Hij woont in het langgerekte dorp Assendelft. Het adres ‘Dorpsstraat’ heeft een idioot hoog nummer met vier cijfers. Waar zijn ze begonnen met tellen? Bij het station van Krommenie of bij het Noordzeekanaal? Dom! Ik had dat gisteren natuurlijk even moeten vragen. Om te voorkomen dat ik op de fiets het hele dorp door moet kan het beste de weg langs de watertoren genomen worden. Die kruist ongeveer halverwege de Dorpsstaat. Dat scheelt toch minstens een half dorp.

Te laat komen is geen optie en ruim op tijd constateer ik dat de huisnummers in richting van het kanaal, oplopen. De kleine huizen liggen wat verder van elkaar maar na enige tijd zie ik de vrachtwagen al langs de kant van de weg staan en is ook het huisje gevonden.

Sjef heeft mij blijkbaar zien komen. Als ik mijn broodtrommeltje uit de fietstas pak, gaat de deur al open. “Je bent verdomme veel te vroeg!” fluistert de spierbundel, “Kom eerst maar koffie drinken.”

Aan de keukentafel zit een mollige, kleine, vriendelijke vrouw en een duidelijk geestelijk en lichamelijk gehandicapt meisje. “Dit is mijn vrouw en dit is Annie, onze dochter,” zegt Sjef.

Ik voel mij verward. Deels doordat ik niet gerekend had op een gehandicapt meisje maar meer door het gedrag van Sjef. Waar is de vloekende en onbehouwen dragonder gebleven? Hij is naast het meisje gaan zitten en voert haar geduldig met die grote kolenschoppen kleine hapjes brood met hagelslag. Hij praat zacht en lief en heeft al vier zinnen gezegd zonder in één daarvan te vloeken. Als de boterham op is, staat hij op. “Zullen we,” vraagt hij. “Ja, we zullen,” zeg ik. Hij neemt het hoofd van zijn vrouw tussen zijn handen en alleen haar neus en mond komen daar nog tussenuit. Ze krijgt een dikke zoen. Dan tilt hij Annie uit haar stoel en drukt haar voorzichtig tegen zijn borstkas. Hij knuffelt het kind dat met rare, piepende en krijsende geluiden daar blijkbaar toch van geniet.

We zijn onderweg en Sjef is weer de oude Sjef. Met geen woord praat hij over zijn vrouw of dochter. Met dikke verhalen en schuine moppen rijden we naar Friesland. Op de Afsluitdijk maakt hij een onverwachte slinger omdat hij zo vreselijk moet lachen als hij vertelt over die automobilist die hem al een tijdje dwars had gezeten. Toen hij bij het stoplicht uit zijn cabine was gestapt om even verhaal te halen bij die waailap was deze zo bang geworden dat hij gas gaf en vluchtte. De roodlichtcamera flitste twee keer en Sjef deed het bijna in zijn broek van het lachen.

We draaien het terrein van de klant op. Sjef zoekt zijn papieren bij elkaar, gooit de deur open en verdwijnt achterwaarts in de diepte. Er gaan twee seconden voorbij en met een serie vreselijke vloeken schiet Sjef weer omhoog. Met één hand gooit hij de papieren op het dashboard en met de andere trekt hij de deur met een daverende klap dicht. Het vloeken wordt niet minder als hij het raampje een stukje opendraait. “Haal goddomme die hond weg!! Er gebeurd hier verdomme helemaal niks als jij die rothond niet meeneemt!!” Blijkbaar probeert daar beneden iemand weerwoord te geven. “Het kan mij verdomme niet schelen of dat rotbeest lief is!” buldert Sjef. “Als jij je machines wil hebben zorg je er maar voor dat het veilig is! Ben je nu helemaal van Lotje getikt om dat beest los rond te laten lopen? Wat denk je verdomme wel?!” Demonstratief draait hij het raampje dicht. De discussie is voor hem gesloten en zachtjes vloekend wacht hij op wat er gaat gebeuren.

Vanaf mijn plaats in de hoge cabine kan ik niets zien van een blijkbaar monsterlijke hond en zijn baas. Hij komt voor mij pas in zicht als hij zich naar het kantoorgedeelte begeeft. Een grijze man met een grijze stofjas.  Onder zijn arm een klein wit hondje waarvan de korte pootjes mee wiebelen  in de cadans van zijn pas. Als hij verdwenen is gromt Sjef tevreden. Hij gooit de deur open, kijkt mij aan en zegt, bijna met dezelfde stem als vanmorgen vroeg: “Ik heb het niet zo met honden.” Dan laat hij even een stilte vallen, zucht diep en vraagt zacht: “Zullen we?” “Ja,” zeg ik, “We zullen.”

Ik snap zijn vrouw. Op zo’n vloekende, onbehouwen dragonder met zo’n klein maar 18 karaats gouden hartje, kan je alleen maar verliefd worden.

© peter gortworst / juli 2014

foto’s: http://www.kleyntrucks.nl / http://www.pascalfielmich.nl /www.speld.nl / http://www.dedoornenburger.nl

…als je het de moeite waard vindt om dit verhaaltje te delen, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb…