Als schrijver van verhaaltjes ben je altijd gespitst op bijzondere gebeurtenissen, opvallende uitspraken, of terloops vertelde verhalen tijdens talloze ontmoetingen met wildvreemde mensen. Ze zijn mijn bron van veel schrijfseltjes. Ik bezit een klein rood notitieboekje waarin regelmatig losse krabbels geschreven worden. Onderwerpen, ideeën of andere bouwsteentjes voor een verhaal.

Soms blijven ze daarin staan en nooit komt er een streep doorheen als teken dat ik het in een verhaal gebruikt heb. Ik kan het niet toepassen omdat ik er geen verhaal bij kan maken. Het kan zijn dat het te veel op zichzelf staat, te mager is of nergens toepasbaar maar toch te uniek om het als onbruikbaar weg te doen. Het blijft in mijn notitieboekje staan en langzaam verwordt het een steen des aanstoots

Zo was ik, nu bijna vier jaar terug, vroeg in de zomer op vakantie in Frankrijk. De rit voerde door de Morvan en bovenop een markante hoogte zou een subliem uitzichtpunt zijn. Ik had de auto op het parkeerterreintje gezet en de paar honderd meter naar het hoogste punt gelopen. Het uitzicht was inderdaad indrukwekkend.

Plotseling staat er naast mij een man die ik al op het parkeerterrein had gezien. Hij kwam aanrijden in een dure cabrio, droeg een crèmekleurige pet die op het hoofd van een rechtschapen agrariër de vlag op de spreekwoordelijke modderschuit zou zijn en droeg een polo met een duur merkje op de linkerborst. Nu kon ik ook zien dat hij een geruite broek aanhad en glimmende zwart-witte leren schoenen. “Inderdaad zeg. Een riant uitzicht,” meende hij te moeten opmerken. Ik beaamde dat en het duurde maar even en we raakten aan de praat. We bespraken de schoonheid van het landschap, de mentaliteit van de Fransen, de karige middelen van bestaan in deze streek en de vele karakteristieke maar in kennelijke staat van ontbinding verkerende huisjes die je onderweg ziet. “Ja, zegt hij, maar armoede is wel altijd schilderachtig.”

Onthouden!! Het schiet als een bliksemflits door mijn hoofd. Wat een opmerking! Wie had nu verwacht dat je hier, zomaar, zo een mooie zin in je schoot geworpen krijgt? Even later loop ik terug naar de auto en schrijf de zin direct in mijn boekje. Een juweeltje. Hier kan ik vast wel wat mee.

We zijn nu dus bijna vier jaar verder en de zin staat ongebruikt in mijn boekje. Elke keer als ik daarin blader kom ik die zin weer tegen en ik kan er niets mee. “Armoede is altijd schilderachtig” Hoe verzin je het! Ik pak een potlood en streep de zin door. Ik ben er klaar mee. Onbruikbaar. Geen verhaal van te maken. Weg ermee.

© peter gortworst / mei 2014

foto: eigen foto’s / tourisme.parcdumorvan.org