Ik heb er maar een krukje bij gepakt. Het wordt al licht en als ik naast je ga zitten kan ik je goed zien. Je hebt je ogen dicht. Die mooie ogen die naar mij kunnen kijken met lichtjes van verliefdheid. Goddank kunnen ze dat na al die jaren nog steeds. Twee weken terug, toen we na dat sneeuwballengevecht in het park op een bankje ploften en we met sneeuw in onze haren en een rode blos op de wangen elkaar aankeken, zag ik die lichtjes nog. Elke keer dat je mij zo aankijkt, smelt ik en voel ik mij diep gelukkig.

De eerste keer dat wij het met elkaar deden, vielen juist die lichtjes in jouw ogen mij op. Alles was anders, alles voelde anders, jij was anders. Jij lachte, maakte grapjes en dat was nieuw voor mij. Vrijen was voor mij een serieuze zaak. Het had te maken met presteren, je best doen, alles volgens het boekje. Voor jou was vrijen echt een feest en op een feest moet je van het begin tot het eind genieten. Je weet dat ik het moest leren en ik héb het geleerd. We kennen elkaar nu van binnen en van buiten. We spreken zonder woorden, voelen en vullen elkaar aan en kennen elke vierkante millimeter van onze lichamen en we weten wat we daar mee kunnen doen.

We zijn ook zo gek als een deur. Kan jij je nog herinneren dat we een paar jaar terug in Antwerpen waren en dat we zo’n hele dure zaak inliepen waar ze bonbons verkochten? We hebben er twee uitgezocht en ze hoefde ze niet in te pakken, omdat we ze als een kroket uit de muur ter plekke opaten. Als ik nog aan het gezicht van die verkoopster denk…. Is er wel eens een dag voorbij gegaan dat we niet gelachen hebben?

Weet je wat ik ook zo mooi van je vind? Dat donkere moedervlekje op je linkerwang. Hoe vaak heb je daar die twee donkere haren niet uitgetrokken? Misschien wel net zo vaak als ik mij verbaasde over het feit dàt je ze eruit trok. Jij bent niet iemand van luchtjes, deodorant of gel in je haar. Puur natuur en geen toestanden aan je lijf en toch die twee haartjes die je er met een pincet uit trok. Dat je steeds grijzer wordt, kan je ook niets schelen en ik moet eerlijk toegeven dat het je goed staat. Je wordt mooi grijs.

Je hebt je mond een beetje open. Die zachte lippen die zo heerlijk kunnen zoenen en die je op elkaar knijpt tot een smalle streep als je echt boos bent. Weet je wel dat ik, toen wij elkaar nog niet zo lang kenden, wel eens bang was. Niet voor mijzelf. Jij zult mij geen haar krenken, maar jij kunt, als je echt boos bent, zo verschrikkelijk fanatiek zijn. Zoals laatst in de supermarkt. Jij wist zeker dat je met twintig euro had betaald en je kreeg maar voor tien euro terug. Je hebt vast wel gemerkt dat ik, toen je eiste dat ze de kas op gingen maken, even op een afstandje ben gaan staan. Het meisje achter de kassa was blij dat jij ongelijk had en royaal je verontschuldigingen aanbood. Zo ben je ook wel weer.

Als je zo ligt zie ik het kuiltje in je keel. Daarin past een flinke slok bubbeltjeswijn. In je navel maar een klein beetje. Raar dat ik daar nu aan denk maar naast dat we gek zijn op elkaar doen we ook vaak zo heerlijk idioot. Mooi is dat. Je weet wanneer het menens is en wanneer je de puberale zorgenloosheid de boventoon kan laten voeren. Het tobberige van mij tegenover het laconieke van jou. Een perfecte match.

Wacht, ik leg je hand even zo dat ik hem goed kan zien. Je hebt mooie lange vingers. Pianohanden noemde mijn moeder ze altijd. Dat gaat voor jou niet op. Je hebt niets met muziek. Je kunt nog geen noot lezen en je zingt als een kraai, maar je handen zijn onbeschrijflijk mooi. De rimpeltjes horen er helemaal bij en de aders op de rug zijn blauwe bergbeekjes. Ze zijn sterk en soepel en je kunt er zo zalig mee kriebelen. Het valt mij nu pas op dat de trouwring aardig is versleten. Het motiefje is er nog wel maar het toont niet meer zo strak. Ik weet nog dat ik hem in het stadhuis voor de eerste keer om je vinger moest schuiven. Jouw handen waren een beetje dik geworden door de warmte en de stress en ik had ook de bibbers.  Het lukte niet echt maar gelukkig hadden we dat allebei.

Ik kan mij niet herinneren dat je hem ooit hebt afgedaan. O, ik heb de mijne wel eens van mijn vinger willen trekken en naar je kop willen gooien als we vreselijk ruzie hadden. Gelukkig heb ik dat nooit gedaan want voor je het weet is hij zoek en dan is de boot helemaal aan. Dat kunnen we trouwens wel goed hè? Ruzie maken. Weet je nog dat we in het begin veel vaker ruzie hadden dan de laatste jaren? Twee koppige koppen tegenover elkaar, dat ging wel eens hard tegen hard. Toch zijn we er altijd weer uitgekomen. Gelukkig wel want wat moet ik zonder jou?

Geef je hand eens, dan houd ik hem tegen mijn wang. Het voelt koud. Dat gaat sneller dan ik dacht. Toch wil ik nog van je genieten. Straks komt de begrafenisondernemer en die neemt je mee. Als ik je dan weerzie ben je niet meer degene die nu hier in ons bed ligt. Nu ben je nog mijn liefste. Straks lig je geschminkt in een kist en ben je echt dood. Nu kan ik je nog vasthouden, je strelen en van je genieten. Nu ben je nog bij mij. Nog wel…..

© peter gortworst