Hij zit op de rand van het logeerbed en kijkt naar zijn kleinzoon. De zwarte krulletjes fris gewassen, rozig en moe maar nog klaar wakker. De eerste nacht bij opa en oma, een vreemd bed en andere geluiden van die van buiten komen en rond dansen in een kamer die je niet kent.
‘Moet opa een verhaaltje vertellen?’
Hij knikt gelukzalig van ja en nestelt zich bijna helemaal onder het dekbed.

Toen ze, kort geleden, even bij hun dochter en schoonzoon koffie hadden gedronken, vertelde zij dat er een personeelsfeest aan zat te komen wat twee dagen ging duren. Ze wilden daar graag heen en of het een bezwaar was dat Shankar één nachtje bij hun zou slapen. Het was natuurlijk absoluut geen bezwaar. Integendeel zelfs. Ze vonden het leuk en al snel waren de afspraken gemaakt.

Met een enorme weekendtas, vol met kleren, knuffels en een cadeautje voor opa en oma wordt de kleinzoon thuis afgeleverd. Zijn fietsje, wat nog net in de kofferbak past, zet pa in het voortuintje, kussen smakken, vermanende en aanmoedigende woorden klinken als afscheid en het feest kan beginnen.

Oma heeft zich zorgen gemaakt over de invulling van die twee dagen. Gaat het kind zich niet vervelen? Er wonen geen andere kinderen in de buurt waarmee hij kan spelen en een speeltuintje is er ook niet. Wat moet je dan de hele dag met een kind doen? Als ze haar zorgen met opa deelt lacht hij haar nog net niet uit.
‘Maak je geen zorgen,’ zegt hij, ‘Ik regel wel dat die jongen zich geen moment verveelt. Maak jij het logeerbed in orde, doe de boodschappen en vergeet niet om meel, eieren en melk mee te nemen. Het lijkt mij leuk om ’s avonds, samen met hem, pannenkoeken te bakken.’
‘Wat ga je dan met hem doen?’
‘Weet ik nog niet maar ik heb nog twee weken om daarover na te denken.’

Opa heeft het druk gehad met alles te verzamelen. Op de werkbank in de schuur ligt een bonte verzameling van materialen te wachten. Als Shankar zijn logeerkamertje en zijn bed heeft gezien en een glaasje ranja heeft gedronken vraagt opa of hij ook oude kleren heeft meegekregen. Dat weet hij niet en als oma in de tas gaat kijken of daar iets bij zit is het antwoord negatief.
‘Wat ben je dan van plan?’
‘Ja, van alles en er zal vast wel iets gebeuren waardoor hij vies wordt.’
‘Nou ja, dat wassen we dan wel weer.’

Huppelend loopt Shankar achter opa aan naar de schuur.
‘Heb jij wel eens een katapult gemaakt?’ vraagt opa.
‘Nee….’ klinkt het aarzelend. ‘Wat is een katapult?’
‘Een ding om steentjes heel ver weg te kunnen schieten. Ik ga je laten zien hoe je dat maakt en hoe dat werkt. Let op.’
Opa knipt uit de oude binnenband van een fiets reepjes en laat zien hoe je die rondjes aan elkaar knoopt.
‘Ik knip en jij knoopt ze aan elkaar. Goed strak aantrekken.’
Met het puntje van zijn tong uit zijn mond knoopt de jongen de rondjes aan elkaar.
‘Ga eens staan en steek één arm uit,’ zegt opa.
Kritisch bekijkt hij de lengte van de arm en de geknoopte stukjes binnenband. Er moeten nog drie rondjes aan. Het laatste rondje is een speciale. Die knoopt opa er zelf aan.
‘Klaar!’
‘En nu?’
‘Nu gaan we steentjes schieten op de parkvijver. Wacht even.’
Shankar ziet opa over het hekje, wat zijn tuin begrenst met die van de buren, stappen. Daar graait hij een handvol kleine kiezels van het net aangelegde tuinpad. Hij stopt ze in zijn zak en klimt weer terug.
‘Mag dat wel opa?’
‘Ze zijn niet thuis dus ik kan het ze ook niet vragen. Kom mee.’

In het park legt opa de beginselen van het katapult schieten uit en al snel heeft de jongen het door. De steentjes plonsen steeds verder in het water. De eenden moeten niets hebben van die gekke plonsjes en zijn verderop gaan zitten. Plotseling pakt opa de katapult af, stopt die in zijn zak en gaat snel op een bankje zitten.
‘Kom hier zitten en denk er om: niks zeggen.’
Over het fietspad, tussen een paar struiken door, komen twee mannen op de fiets langzaam voorbij. Op hun uniform staat ‘handhaving’. Een stukje verder draaien ze om en stoppen bij opa.
‘Hebt u iets bijzonders gezien?’ vragen ze.
‘Wat zou ik hebben moeten zien?’
‘We krijgen klachten dat er op de eenden geschoten wordt. Dus misschien hebt u iemand gezien die dat zou kunnen doen.’
‘Nee, en om eerlijk te zijn: ik heb er ook niet zo op gelet. Ik zit hier gezellig met mijn kleinzoon en dat zijn momenten die je moet koesteren.’
Vertwijfelt kijken de mannen om zich heen en met een ‘Nou, dan kijken we wel verder’ stappen ze weer op de fiets.
‘We gaan naar huis,’ zegt opa, ‘Oma heeft het brood al klaar staan en vanmiddag gaan we vliegeren. De vlieger is bijna klaar. Er moet alleen nog een staart aan. Dat kan jij mooi doen.’
‘Steentjes schieten mag niet hè opa?’
‘Nee,’ bromt deze.

Als ze aan tafel zitten en gezellig een broodje eten, vertelt Shankar in geuren en kleuren aan oma hoe goed hij al steentjes kan schieten. Oma vindt het leuk tot de twee mannen van handhaving ten tonele verschijnen.
‘Mag je niet met een katapult schieten?’ vraagt ze aan opa.
Die haalt zijn schouders op en met een ‘je mag zo veel niet’ probeert hij de gebeurtenis te bagatelliseren.
‘Denk er om dat je je gedraagt!’ sist ze opa toe. ‘Ik wil niet dat je hem verkeerde dingen leert!’
‘Straks gaan we vliegeren. Dat mag gewoon hoor.’
‘Misschien vindt Shankar het wel veel leuker om met oma boodschappen te gaan doen?’ fleemt ze maar deze is zich niet bewust van de klaarblijkelijke strijd om de qualitytime.
‘Ik wil met opa vliegeren.’
Wanneer oma naar opa kijkt, doet deze geen enkele poging zijn brede grijns te onderdrukken.

Het vliegeren ging goed maar was van korte duur. Toen eindelijk de staart genoeg gewicht aan plukken gras had om mooi stil in de lucht te staan, bleek het 250 meter lange touw door opa niet vastgemaakt te zijn aan het eigenhandig gefabriceerde blok. Gewoon vergeten. Ze konden de vlieger nog lang nakijken. Hij stond best wel hoog en dan duurt het lang voordat deze uit het zicht is verdwenen. Met de belofte dat opa een nieuwe maakt gaan ze huiswaarts.

Oma heeft thee gezet en denkt eindelijk te kunnen genieten van haar kleinkind. Shankar kan echter maar één ding tegelijk. Hij heeft zijn tekenblok uit de grote tas gevist en is druk met het tekenen van vijvers met eenden, vliegers en handhavers op de fiets. Dat én praten met oma gaat niet goed samen dus veel meer dan een ‘ja’ of een ‘nee’ komt er niet uit.

Tegen zessen gaat opa pannenkoeken bakken en natuurlijk helpt Shankar mee. Dat het hele aanrecht langzaam een witte waas van bloem krijgt, de klodders beslag op het fornuis ruim voldoende is voor nog twee pannenkoeken en de gootsteen vol ligt met nog af te wassen gereedschap mag de pret niet drukken. De pannenkoeken zijn heerlijk en er wordt gesmuld.

Het is bedtijd. Opa brengt Shankar naar bed en als deze ligt, vraagt opa of hij nog een verhaaltje moet vertellen. Hij knikt gelukzalig van ja en nestelt zich bijna helemaal onder het dekbed.

Oma is druk met het opruimen van de keuken en ze verbaast zich erover hoe het toch mogelijk is dat iemand er zo’n troep van kan maken. Als de deur van de keuken open gaat wil ze beginnen aan haar preek maar tot haar schrik staat daar Shankar in zijn pyjama.
‘Waar is opa!?’
‘Opa snurkt in mijn bed.’
Ze gaat naar boven en vindt haar man half liggend op het logeerbed.
‘Wacht maar even,’ zegt ze zachtjes tegen Shankar, ‘Dit lossen we zo op.’
Ze tilt de benen van opa in het bed en dekt hem toe met een extra deken. Dan neemt ze Shankar mee naar hun eigen slaapkamer en stopt hem daar onder de dekens. Ze knuffelt haar kleinzoon en leest een lief verhaaltje voor. Als haar kleinzoon bijna in dromenland is, aait ze zachtjes de zwarte krulletjes en geeft ze voorzichtig een zoen op zijn voorhoofd. Ze kijkt naar hem en wanneer hij slaapt gaat ze zachtjes de kamer uit. Opa ligt er bij zoals hij is achtergelaten en met een glimlach van opperste voldoening doet ze het licht uit en gaat de deur dicht.

© peter gortworst / aug. 2017
afbeeldingen: www. groupon.nl http://www.rtvpurmerend.nl