Ze heeft het nachtlampje nog aan en zit half rechtop tegen haar kussen. Naast haar ligt Tom. Hij ligt op zijn zij en ze ziet alleen zijn steeds kaler wordende kruin. Hij snurkt en gewoontegetrouw geeft ze een stomp tegen zijn schouder. Ze weet dat hij nu een paar minuten stil is en normaal gebruikt ze die tijd om zelf in slaap te vallen. Soms lukt dat maar nu wil ze niet slapen. Ze moet nadenken.

De onrust, ontstaan door de onvrede, sluimert al een tijdje. Het zou best kunnen dat het te maken heeft met het vertrek van hun jongste zoon Tom junior. Hij heeft een leuk appartement gekocht in Utrecht en woont daar samen met Joost. Zij weet dat het een vlucht is. Weg van een vader die niet wil accepteren dat hij op mannen valt. Die het niet kan laten om opmerkingen te maken en die, toen hij vertelde dat hij in Utrecht ging wonen, alleen maar zei: “Ja, flikker maar op!” om vervolgens heel hard te lachen om zijn woordspeling.

Ze begrijpt Tom niet. Toen ze hem, jaren terug al, vroeg waarom hij zo liefdeloos tegen zijn eigen zoon was heeft hij haar alleen maar aangekeken. Boosaardig. Somber. Op haar vraag of hij teleurgesteld was kreeg ze geen antwoord maar hij kon het niet laten op te merken dat ze Junior niet als een mietje op had moeten voeden. Toen zij zich liet ontvallen dat zij hoopte dat Junior en Joost samen gelukkig zouden worden had hij alleen maar schamper gelachen. Hij wilde ook niet mee om het appartementje op te knappen en alle keren dat zij naar Junior en Joost ging, vond hij het nodig om nare opmerkingen te maken.

Tom, de linkse, ruim denkende idealist van vroeger is, naarmate zijn carrière zich ontwikkelt steeds rechtser geworden. Was eerst de VVD zijn partij, tegenwoordig is Geert zijn man. Zijn schimpscheuten tijdens het dagelijkse ritueel van  ‘Journaal kijken’ kunnen haar onaangenaam treffen. Zijn opmerkingen over dat verdronken jongetje op de waterlijn maakten haar werkelijk boos en toen zij er een opmerking over maakte kreeg ze zijn dooddoener voor de zoveelste keer om de oren: “Mens, wat weet jij er nu helemaal van? Ik ga het je ook niet uitleggen. Je snapt er toch niets van.”

Nee, ze had niet veel geleerd vroeger. Ze had zich bekommert om de kinderen, zorg gedragen voor het huis en het eten. Zorg gedragen voor Tom die elke dag een schoon en gestreken overhemd wilde en specifieke eisen had voor zijn lunchpakket. Die kwaad kon worden als er ’s avonds geen biertje in de koelkast lag. Die zelf bepaalde welke representatieve auto er gekocht werd die zij vervolgens schoon moest houden. Maar nu de kinderen het huis uit zijn is de onvrede en de onrust begonnen. De toekomst met Tom boezemt haar angst in. Alleen voor Tom en het huis zorgen, af en toe op bezoek bij de kinderen….. is dat alles of is er meer? Ze weet best dat zij zich weggecijferd heeft omwille van Tom en de kinderen. Het is nu eenmaal haar aard en het was haar eigen keuze maar daarom nog geen vanzelfsprekendheid. Het maakte haar gelukkig om te zien dat het Tom en de kinderen goed ging. Maar nu? Is het juist nu niet tijd om opnieuw keuzes te maken?

Als Tom aan het einde van de middag thuis komt hangt er geen etenslucht in het huis. De tafel is niet gedekt. Er ligt wel een briefje:

“Ik ben weg en ik weet niet of en wanneer ik terug kom. Ik ben onderweg naar Griekenland of Turkije. De vluchtelingen daar kunnen mijn hulp vast wel goed gebruiken. Jij weet dat ik goed kan zorgen en dat ga ik nu daar doen. Als ik aangekomen ben laat ik je het wel weten. Er staat eten in de koelkast. Vanaf morgen moet je het dus zelf klaarmaken maar dat kan je vast wel leren. Er liggen drie gestreken overhemden op het bed. Ik heb de helft van ons spaargeld op mijn rekening gezet dus maak je over mij geen zorgen. Je hoort nog van mij. Liefs.”

Hij ploft op de stoel en herleest en herleest het briefje. Met een mompelend ‘Godverdomme, stom wijf!’ drukt hij zijn opkomend gevoel van bewondering weg.

©peter gortworst / feb 2016

foto: nl.dreamstime.com

…als je dit verhaaltje de moeite van het delen waard vindt, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb….