Hij heeft die middag, na de wekelijkse douchebeurt, de grootste mee-eters uitgeknepen, zijn haren met brillantine zorgvuldig zo gekamd dat het een achteloos kapsel lijkt en kleren aangedaan die zijn zogenaamde non-conformistische opvattingen moeten onderstrepen.
Het zaaltje van de jongerensociëteit is halfduister. Op elk tafeltje flakkeren druipkaarsen in Chianti flessen, in de visnetten branden groene, blauwe en rode gloeilampen en de twee TL-lampen zijn omwikkeld met gekleurd crêpepapier. De zwart-witte poster van Che Guevara die tussen de twee kleine ramen hangt, is in het donker nauwelijks te zien. De lampjes boven de kleine bar zijn een oase van licht in deze halfdonkere ruimte.

Hij is te vroeg. Er zijn nog nauwelijks bezoekers. Bij Wim die vanavond achter de bar staat, bestelt hij een cola. Drie dubbeltjes kost dit brouwsel en hij rekent snel uit dat hij er die avond nog negentien kan bestellen. Hij leegt zijn pijp in de asbak en vult deze met nieuwe tabak. Als hij er de brand in steekt verspreidt zich met de rook een weeë geur van toffee. Wim vindt dat lekker ruiken.
Theo is nog druk met zijn geluidsinstallatie. Twee pick-ups, twee kasten van luidsprekers en één versterker. Te groot, te krachtig voor een zaaltje als dit. Alles voluit zetten is niet goed voor de oren en de relatie met omwonenden. Het ergste is nog dat Theo er voor gezorgd heeft dat hij het nummer In-a-gadda-da-vida van Iron Butterfly tot de dag van vandaag combineert met een wc. Iedereen weet dat Theo dit nummer draait als hij naar het toilet moet. Het geeft hem voldoende tijd om te doen wat gedaan moet worden. Dit nummer, Theo en wc. Toch raar dat dit soort combinaties je een leven lang bijblijven.
Hij heeft dat ook met geuren. De geur van cacao en vers gebakken koekjes brengen hem terug naar zijn geboortegrond, de frisse, bijna koude lucht van een heldere najaarsmorgen naar het tegelfietspad langs de Hemweg en de inmiddels zeldzame geur van een ouderwets varkenskot naar een zomerhuisje op het erf van een boer in Woudenberg.

Het is drukker geworden en zijn spanning neemt toe. Het is niet voor niets dat hij zich zo opgedoft heeft. Voor zijn gevoel wordt het een alles-of-niets-avond. Het is Marijke die hem de kop dol maakt. De bijna zwartharige, onbeschrijflijke mooie, lieve Marijke met die onschuldige donkere ogen en lichtbruine huid. Toen zij drie weken terug voor de eerste keer op de soos kwam met Nellie en Rita, kon hij niets anders dan naar haar kijken. Natuurlijk was ze voor hem onbereikbaar. Iemand die zo mooi is, valt niet op een puistenkop die bovendien in de liefde nauwelijks kan bogen op enige ervaring.
Maar hij heeft haast. Hij weet nu nog dat hij toen, fietsend langs het Amstelstation, aan het rekenen was geslagen. Nog twee jaar naar school, dan twee jaar in dienst en als je daarna een meisje krijgt, gaat er zomaar twee jaar voorbij voor je trouwt en dan duurt het nog zeker een jaar voordat het eerste kind er zou kunnen zijn. Dan ben je al hartstikke oud! Wat moet een kind met zo’n oude vader? Tegen die tijd zou hij de opa kunnen zijn.
Het zijn deze gedachten die hem een permanent gevoel van urgentie bezorgen en dat maakt zijn lidmaatschap van deze sociëteit niet iets wat alleen plezier geeft. Het is ook noodzaak. Wat moet er van hem worden zonder vrouw?

Marijke is er! Ze zit met haar vriendinnen aan de andere kant van de dansvloer. Hij is zo gaan zitten dat hij onopvallend naar haar kan kijken. Ze lacht en kletst en af en toe kijkt ze rond. Kijkt ze nu naar hem? Het zal toch niet? De dansvloer vult zich met dansende mensen die woest bewegen op Hair van Zen of The Edwin Hawkins Singers. Dat is niets voor hem. Hij voelt zich belachelijk wanneer hij zo mee zou dansen. En met wie dans je als je alle aandacht nodig hebt voor die stomme bewegingen? Met de hele groep? Voor het eerst spijt het hem dat er geen alcohol geschonken wordt. Het zou zijn voornemen makkelijker maken.
Theo zet een ander plaatje op. Marian van the Cats! Een schuifelnummer bij uitstek. Het is nu of nooit. Hij stapt van de kruk en stevent vastberaden op het tafeltje van Marijke af. Op de vraag of zij met hem wil dansen knikt ze en staat op. Ze volgt hem naar de dansvloer. Hij legt zijn handen op haar ranke, warme heupen en zij slaat een arm om zijn nek en de ander om zijn middel. Als ze beginnen te bewegen zet ze haar rechterbeen tussen die van hem en drukt zich tegen hem aan. Haar borsten tegen zijn ribbenkast, dat been tussen die van hem en haar hoofd tegen zijn schouder. Hij weet niet wat hem overkomt. Dit is al mooier dan hij zich had voorgesteld. Hij kijkt naar haar gezicht en zij naar dat van hem. Als vanzelf kussen ze elkaar. Hun tongen kringelen rond en er komt geen einde aan. Ze houden elkaar vast als het nummer afgelopen is. Theo weet wat hem te doen staat en Percy Sletge begint met zijn special prayer.

De avond wordt een droom. Als ze niet dansen, zitten ze dicht naast elkaar. Ze drinkt sinas die hij voor haar haalt. Ze rookt niet maar vindt zijn pijp lekker ruiken. Ze praten over niemendalletjes. Niet over de oorlog in Vietnam. Niet over Turks Fruit, het nieuwe boek van Jan Wolkers. Niet over een Maagdenhuis of Provo’s en zeker niet over de spanningen tussen de jonge ambachtslieden met hun vakbonden. Hij bevindt zich in een permanente staat van verbazing. Het maakt hem stuntelig. Een godin als Marijke ziet hem zitten? Zijn gevoel weet met zijn gevoel geen raad. Hij zou willen gaan staan om trots uit te roepen dat Marijke zijn meisje is maar dat durft hij nog net niet.
Om half twaalf staat ze op. Ze moet naar huis en natuurlijk brengt hij haar. Ze woont in de nieuwbouwwijk en voor de deur nemen ze afscheid. Volgende week zal ze er weer zijn, belooft ze hem.

De week gaat, hoewel gevuld met de zoetste muziek en ontelbare roze wolken, tergend langzaam voorbij. Zijn verliefdheid heeft hij zelfs aan zijn vader bekend gemaakt. Dat was voor deze man zo ongewoon dat hij niet wist hoe te reageren. Op zaterdagmorgen is hij de stad ingegaan om een lekker luchtje te kopen en nu wacht hij, in een wolk van old spice voor de deur van de soos op haar komst. Nellie en Rita zien hem staan.
‘Marijke komt niet hoor,’ laten ze hem weten, ‘Ze is verhuisd.’
Deze mededeling raakt hem knalhard. Ze komt niet? Hoe kan dat? Ze zou vanavond toch komen? Hoe kon ze dat beloven als ze wist dat ze ging verhuizen? Hij vraagt waar ze dan heen is. Het blijkt Almelo te zijn en het waarom van deze verhuizing weten ze ook niet. Ja, het ging nogal plotseling maar nogmaals, de reden weten ze niet.
Hij fiets naar haar huis en tuurt door de ramen. Het staat inderdaad leeg en een wanhopige gevoel overweldigd hem. Almelo. dat is helemaal aan de andere kant van Nederland! Hoe moet hij haar ooit terugvinden? Hij heeft bij de buren nog navraag gedaan maar zij konden hem niet verder helpen. Ja, ze woonden er net twee maanden. Helaas waren ze nogal op zichzelf dus veel contact was er niet. Hij weet niet wat te doen. Naar Almelo gaan er hopen haar daar tegen het lijf te lopen lijkt hem een zinloze onderneming.

Hij is haar nooit vergeten. Zelfs nu kan hij als een bejaarde man, zich deze avond moeiteloos voor de geest halen. Niemand, ook zijn eigen vrouw niet, weet van deze wonderbaarlijke gebeurtenis. Het is zijn geheim dat hij als een kostbaar kleinood bij zich draagt. Nog altijd voelt hij haar warme lijf tegen zich aandrukken, kussen zijn lippen de hare en voelt hij met pijn de verliefdheid van toen. Als hij zou kunnen tekenen maakt hij nu nog een precies lijkend portret van haar en iedere keer dat hij de naam Marijke leest of hoort, flitst zij door zijn hoofd.

Deze naargeestige februarimorgen kruipt hij achter zijn computer en ziet dat er een bericht op Messenger is. Een foto van een oudere vrouw met grijs haar en licht getint uiterlijk. Ze lijkt minzaam te glimlachen. Daaronder de tekst: ‘Volgens mij hebben wij vroeger een avond met elkaar gedanst. Weet je dat nog? Marijke’.
Hij staart naar de foto. Nee, dit is Marijke niet. Dit is een oudere vrouw en niet het meisje dat hij koestert. Een lichte paniek maakt zich van hem meester. Deze vrouw verstoort zijn droom en zijn kostbare herinnering. Dat wil hij niet. Het kost hem weinig moeite de gedachte om het profiel te openen, te onderdrukken. Hij wil niets van haar weten. Niets met haar te maken hebben. Met een enkele muisklik blokkeert hij deze vreemde indringster. Weg! Weg!!

©Peter Gortworst / feb. 2023