Ik ben nog maar weinig Chinese afhaalrestaurants tegen gekomen waar de wachtruimte een zekere gezelligheid uitstraalt. Iets van een ‘Jammer dat je niet bij ons binnen komt eten maar we zijn toch blij dat je er bent’. Soms kan je zitten op stoelen die men, uitgaande van de mate van versletenheid, niet meer in het eetgedeelte kan zetten. Als je geluk hebt ligt er een leesmap maar dat geeft tevens aan dat de wachttijden lang zijn. In dit restaurant is het niet anders. Een gammele tafel, een paar stoelen en een ‘leren’ bank die vanaf een afstandje al plakkerig oogt. Beslist een hippe en moderne ruimte ergens in de jaren zeventig. Aan de tafel zit een omvangrijke dame. De tijd van ‘een paar pondjes meer’ ligt ver achter haar. Ze heeft een spierwit kort kapsel. Het staat rechtop haar hoofd. Ze bekijkt mij een beetje meewarig. Er zijn niet veel mensen meer in Nederland die nog een mondkapje dragen. Het maakt mij een vreemde eend in de bijt.

Er komt een andere dame binnen. Qua omvang doet ze niet onder voor de ander. Ze heeft besteld maar moet ook wachten. Dan herkent ze de dame met het spierwitte haar.
‘Hé! Gerda!’
‘Ach, nu zie ik het. Jannie!’
‘Hoe is het?’
‘Ja. goed. Kom erbij.’
Gerda schuift een beetje op en Jannie neemt plaats.
‘Ook aan de chinees?’ vraagt Jannie.
‘Ja, ik had niet zoveel zin om te koken en Jan wilde wel wat van de chinees. Niks bijzonders hoor. Gewoon een nasi speciaal. Jan houdt niet van dat exotische gedoe.’
‘Mijn vent wilde graag babi pangang met bami. Nou, dat lust ik ook dus dat kwam mooi uit. We hadden vanmiddag Marga met de kinderen. Dat is druk hoor en dan blijft er weinig tijd om te koken.’
Gerda knikt instemmend.
‘Hoe is het met Marga?’ vraagt ze dan.
‘Goed hoor. Haar man is druk met zijn bedrijf en zij werkt twee dagen in de week. Ze verkoopt boeken in een boekwinkel. Hoe is het met jouw kinderen?’
‘Zal ik je laten zien,’ zegt Gerda.

Ergens uit haar omvangrijke boezem vist ze een mobieltje en begint foto’s te laten zien. Jannie heeft haar leesbril opgezet. Namen, omschrijvingen, plaatsen, beroepen, vrachtauto’s en bijbehorende verhalen passeren de revue. Bij de eerste foto’s vroeg Jannie nog wat, maar allengs is zij daar mee gestopt. De spraakwaterval is onstuitbaar en hier had zij geen rekening mee gehouden. De geplande koetjes en kalfjes zijn verworden tot een immense, niet te houden kudde. De tegenzin is aan haar houding af te lezen. Ik betrap Jannie er op dat ze regelmatig over haar glazen naar de balie kijkt. Elke plastic zak met in papier verpakte bakjes, kan haar redding zijn. Gerda heeft niets in de gaten. Vol trots vertoont ze de ene foto na de andere.
Er gloort hoop. Het houten doorgeefluikje van de keuken rammelt. De dame achter de balie stapelt een paar bakjes op elkaar, wikkelt het in papier en het plastic zakje wordt er omheen getrokken. Gerda ziet dat niet maar Jannie wil al overeind komen. Het blijkt mijn bestelling te zijn.

Het spijt mij voor Jannie. Helaas ligt haar redding niet in mijn bereik. Maar kop op, meid. Dit leed kan hoogstens nog een paar minuten duren.

© petergortworst / aug. 2021