Puber of niet?

Kuri is nu 8 maanden en een allesbehalve voorspelbare viervoeter. Hij heeft geen idee of ze al aan het puberen is. Het kan zijn dat ze er middenin zit of dat het nog moet komen. Hij kan het niet aflezen uit haar gedrag. Dat is afhankelijk van het lekkers, de stand van de maan ten opzichte van de zon, de windrichting, het humeur van de buurvrouw of de groeisnelheid van het gras. De ene keer doet ze alles perfect en de volgende keer laat ze, als ze dat zou kunnen, hem haar middenvinger zien.

Ze moest onverwacht weer een paar dagen in het pension. Toen hij haar ophaalde was ze gereserveerd blij hem weer te zien. Zijn vermoeden dat ze slapeloze nachten achter de rug had, klopte. Op weg naar huis probeerde ze alert te blijven maar de oogjes en de kop werden te zwaar. Ze sukkelde langzaam weg. Thuis had hij er geen kind aan. Ze zocht haar beste plekje op en zeker een uur later dan normaal kwam ze hem de volgende dag wekken.
Dat doet ze best wel lief. ’s Avonds brengt ze hem naar bed. Ze wacht tot hij onder het dekbed schuift en gaat dan naar beneden. Tussen half acht en acht komt ze hem ’s morgens weer wakker maken. Een paar snuiven in zijn oor zijn genoeg.

Gevoel van humor kan haar niet ontzegt worden. Tussen de struiken door het erf van de achterbuurman, die in opperste concentratie zijn was aan het ophangen is, betreden en hem aan het schrikken maken door alleen maar aan zijn broekspijpen te ruiken, is natuurlijk dikke pret. Helemaal mooi als hij haar aan de andere kant van zijn erf de straat opjaagt. Ze staat plotseling in een straat met nieuwe geurtjes en de inmiddels aan zijn stem te beoordelen, boze baas is niet te zien. Zo lang hij wel te horen is maar niet te zien, betekent dit doen waar je zin in hebt en zo duurt het een kwartier voordat ze enthousiast voor haar eigen tuinhek staat. Baas staat aangeleerd blij te zijn dus er was niets aan de hand toch?

Als moeder Eend met zeven pluisbollen als nageslacht heb je het zwaar. Helemaal als er een bruin monster langs de rand van het kanaal naar je toe komt rennen. Het kroost schiet, bijna over het water rennend als 7 kleine jezusjes, naar de overkant en moeder speelt de zwaargewonde duck die het bruine gevaar weg moet lokken. Dat lukt haar donders goed. Zeker vijftig meter verder is haar genezing plotseling daar en ze stijgt op om met een mooie boog over de bomen heen, weer bij haar kroost neer te dalen. De hond heeft inmiddels door dat de baas wel erg ver is achtergebleven dus in volle galop komt ze hem halen. Een repeterende bedreiging. Daar heeft moeder Eend niet op gerekend. Ze herhaalt, tot groot genoegen van het bruine monster haar ziek, zielig en nooddruftig gedoe en als de afstand groot genoeg is, de hond weer ziet dat ze te ver van de baas is weggelokt en weer terug komt rennen, lijnt hij haar maar even aan. Moeders hebben het al te vaak moeilijk genoeg en bovendien hijgt zijn trut als een paard. In het picknickhuisje, een klein stukje verderop, kan ze even tot rust komen.

Vanavond was Diva er weer. Alle geleerde lessen uit het recente verleden, de rangorde betreffende, zijn vergeten. Een snauw, een beet in haar oor en een ruggelings herinneringsmoment zijn voldoende om het geleerde weer onder de aandacht te brengen. Ze ligt nu op de koude tegels in de hal af te koelen en hopelijk het opnieuw geleerde op te slaan. Hij weet het. IJdele hoop. Wat kan je anders van een trutje verwachten?

©peter gortworst / mei 2018