Capitulatie

Oke, hij is om. Vier maanden heeft hij het geprobeerd en het is niet gelukt. Vier maanden van stug volhouden, geduld, beloningen in alle vormen en maten, hoop en ergernis. Maar nu, gedwongen door tijdelijk lichamelijk ongemak, heeft de gentle leader zijn intrede gedaan.

Ze is het er nog niet helemaal mee eens. Gewillig laat zij zich dat ding aanpassen maar zodra ze door krijgt dat het bandje over haar snuit een blijvertje is, moet dat natuurlijk zo snel mogelijk weg. Helaas voor haar. Dat gaat niet en met een houding en blik van ‘als ik er niet op let, is het er ook niet’ worden de pogingen tot verwijdering even gestaakt.

Als na enige tijd van gewenning de riem wordt aangehaakt, is het weer mis. Schudden met de kop, poten die ingezet worden en de kop vegen in het gras, niets helpt en het vervelendste is nog dat je gedwongen wordt naar links te kijken als je maar even sneller wil lopen dan de baas. Dat is niet leuk! Hij kan je dan wel belonen met stukken tekst als ‘Goed zo. Brave meid’ als de riem even slap hangt maar dit kan nooit de bedoeling van een wandeling zijn. Weg is de lol van hijgend in de riem hangen als er aan de overkant van de straat een andere hond loopt. Weg zijn de pogingen om met een ruk zijn arm uit de kom te trekken als er een musje weg vliegt. Gedwee naast hem lopen en af en toe een stukje kaas krijgen als beloning voor dat saaie gedoe is het enige wat rest.

Hij geniet. Losjes houdt hij de riem vast en prijst zijn trut de hemel in. Hij durft het zelfs aan om op zaterdagmiddag in de winkelstaat van Nordhorn met haar te gaan lopen. Ze doet het voorbeeldig. Andere honden worden wel bekeken maar elke poging tot toenadering wordt belemmerd door de gentle leader. Wat wel opvalt zijn de reacties van de overige wandelaars. Loslopende kinderen worden aan de arm op veilige afstand getrokken, arm in arm lopende stelletjes verleggen hun koers en mensen die reeds ver genoeg verwijderd zijn kijken bedenkelijk naar dit monster met die muilkorf. Dat iemand met zo’n bijtgraag mormel tussen al deze mensen durft te lopen? Mag dit zomaar?
Hij en zij zijn zich van geen kwaad bewust. Ze loopt keurig naast hem en als ze zich vergist of het even vergeet, doet de snuitband zijn werk.

Bankjes zijn er om op te zitten. Dat doet hij dan ook. Normaal blijft ze dan heel alert naar iedereen die langs loopt kijken maar zelfs dat is verleden tijd. Ze gaat liggen en taalt helemaal nergens naar. Het valt hem nu ook op dat niemand vraagt of ze haar even mogen aaien. Dat bandje over haar snuit heeft onverwachte bijverschijnselen.

Hij heeft op korte afstand van zijn huis een zandpad langs een kanaal ontdekt waar ze naar hartenlust vrij kan rondrennen. Lang lopen is er voor hem nog even niet bij dus als hij zijn fiets uit de auto haalt weet ze dat het feest is. Ze springt uitgelaten om hem heen. Hij fiets langzaam en zij spurt voor hem uit, sjouwt met enorme takken, verjaagt eenden en meerkoeten van de kant en komt af en toe een stukje kaas halen met een knuffel. Ze is, sinds haar verblijf in het pension, rustiger geworden maar hier is ze weer de oude, lompe en super-enthousiaste trut. Hij vindt het prima. Energie is er om gebruikt te worden. Thuis krijgt ze wat lekkers en ploft dan in een slaap waarin ze alle emoties weer verwerkt. Ze trekt met haar poten en piept en als hij haar dan even aait kijkt ze hem, zo lodderig als ze maar kan, aan. Nu niet baas. Je trut slaapt.

© peter gortworst / april 2018