Losse woorden

Frustratie.
Als hij na een diepte-investering in een tweetonig hondenfluitje, en in zijn linker zak zoveel lekkere stukjes worst dat hij een hele meeuwenkolonie zou kunnen trakteren, en in de andere zak het favoriete speeltje van de trut, ze het toch vertikt om te komen omdat het uittrekken van een graspol veel leuker blijkt te zijn.

Onrust.
Hij was voor de zondagmorgen uitgenodigd om deel te nemen in een groepje wat elkaar kent van de hondenschool. Gewoon, een stel honden bij elkaar op een omheind stuk land. Goed voor de socialisatie van de viervoeters en de tweebeners. Of hij ook in de WhatsApp-groep wilde. Voor het maken van afspraken en mocht iemand verlegen zitten om een wandelmaatje, dan kan er zo makkelijk in worden voorzien. Sinds dat moment krijgt hij om de haverklap de meest onzinnige meldingen en dat maakt hem knap onrustig. Even bij WhatsApp-geschoolden vragen hoe je zo’n groep weer verlaat.

Gezellig.
Als hij, zittend op de bank, een kruiswoordpuzzel maakt en de kat snorrend in zijn nek gaat liggen terwijl de trut lekker tegen hem aan komt leunen.

Zorgelijk.
Vroeger, toen de kinderen klein waren en er één of meerdere besloten dat het zaterdagmorgen om zes uur tijd was om wakker te worden, kon hij, als ouder, nog zeggen: ‘Ga maar naar beneden om wat te spelen maar maak geen lawaai. Wij willen nog een klein beetje slapen.’
Maar wat moet hij tegen een hond zeggen die ontwaakt zodra het licht wordt en dat ontwaken ook nog eens middels een regelmatige kef en/of piepend gemurmel wereldkundig maakt? Hoe welkom het lengen der dagen ook is, het baart hem toch zorgen.

Onsmakelijk.
Als hij ’s morgens, in het kwartiertje van wakker worden en slapen, onheilspellende kotsende geluiden van beneden hoort komen die onmiskenbaar duiden op het terugsturen van de maaginhoud richting uitgang. En als hij dan met frisse tegenzin naar beneden gaat, goed kijkend waar hij zijn voeten zet, niets kan vinden…..

Groei.
Ze heeft zelf nog niet door hoe groot ze aan het worden is. Wanneer de keukenprins zijn scepter zwaait en zij waagt het om in de deuropening te gaan staan, kan ze er op wachten dat ze wordt weggestuurd. Bij het ‘Ja, wieberen jij!’ draait ze zich met een hoorbare diepe zucht om en klapt met haar kop tegen de deurpost. Verdorie! Weer gegroeid!

Trots.
In het verleden moest een bal, die in een greppel met een miniem laagje water terecht gekomen was, definitief als verloren worden beschouwd. Een hond met een beetje verstand waagt zich niet in die onpeilbare diepte. Tegenwoordig wordt de bal er wel uitgevist. Met de nodige voorzichtigheid maar toch, ze doet het. Dat vervult hem met plaatsvervangende trots.

Enthousiasme.
Het doet hem terugdenken aan zijn jonge jaren. Een onverwacht dagje aan het strand kon hem zo in vervoering brengen dat hij van gekkigheid de meest dolle dingen deed. Zijn hond heeft dat ook. Naast haar bijna gebruikelijke spurtjes met abrupte wendingen in bij voorkeur hoog gras, kan ze zo af en toe in volle vaart naar hem toe komen rennen en zonder enige snelheidsreductie tegen hem opspringen. Een snoeihard ‘NEE!’ wil soms helpen maar vaker redt hij het vege lijf door op het juiste moment een stapje opzij te doen om het enthousiaste huisdier doelloos aan hem voorbij te zien zweven.

Verbazing.
Tijdens de Hundetreff viel het hem plotseling op. Zijn lompe, onbesuisde en enthousiaste dragonder gedraagt zich bij kleine honden anders dan bij haar grotere soortgenoten. Ze doet echt haar best om voorzichtig te zijn. Dat had hij van haar niet verwacht en ze verbaasd hem wederom.

In de o.t.t is hond werkwoord als verveling in de o.v.t staat maar dat kan ook v.v.t zijn. Hoe dan ook, met een jonge hond heb je never meer een dull moment.

©peter gortworst / mrt 2018