Baby

Het trutje is nu bijna 5 maanden en in bijna alles nog een kind. Ja, hij weet het: het is een hond, een beest. Er is niets menselijks aan, een goed gesprek kan je er niet mee voeren, overleg over de te wandelen route is zinloos en hij is alleen maar leuk omdat ze samen met hem kan spelen, aandacht en voer krijgt en hij een huis heeft waar zij in kan wonen. Dat hij soms aan haar vraagt wat ze die dag zullen eten, mededelingen doet over inkopen die gedaan moeten worden, haar betrekt in de overweging om de was buiten of binnen op te hangen, moppert omdat hij door haar vieze poten de vloer weer moet dweilen of gewoon een paar lieve dingen zegt, heeft natuurlijk niets te maken met de vermenselijking van een beest. Toch?

Eén van mijn kinderen kreeg als baby plotseling hoge koorts. Het liep werkelijk tegen de 40 graden aan. Wat te doen? Het is natuurlijk weer weekend en dan een dokter bellen? Even afwachten? Twijfel, twijfel….nee. Toch maar bellen. Binnen een half uur was de arts aanwezig. Temperatuur baby: een keurige 36,8.

Waarom deze anekdote? Nou, hier om:

Het ingenieuze buisje wat hij van de dierenarts kreeg, heeft hij met groot beleid en voorzichtigheid, gevuld met shit van vier verschillende ontladingen. Er mag natuurlijk geen zand of gras bijzitten en hij wil het ook niet aan zijn vingers hebben. Vrijdagmorgen afgegeven en zie, vanaf de volgende morgen produceert ze volmaakte ontladingen. Daar is helemaal niets meer mis mee. De baby! Toch wel nieuwsgierig wat woensdag de uitslag bij de dierenarts zal zijn.

Nog een anekdote:

Hij had een kennis die vader is van toen nog een klein manneke. Deze vader hoort bij het soort mannen die men kordaat noemt: niet zeuren en wat niet kan heeft nog nooit gekund. Een mentaliteit die blijkbaar erfelijk is. Eén maal per maand mag pappa op zaterdag uitslapen en uitgerekend op deze dag sleep zoonlief zijn kapotte fietsje naar de slaapkamer en dondert deze naast zijn bed. ‘Maken!’ is de mondelinge opdracht.

Eén maal per dag en soms twee maal, krijgt de hond haar kong. Hij vult deze met stukjes kouwstaaf, kaas of leverworst. Ze vindt dit prachtig en is daar geruime tijd mee zoet. Toen hij afgelopen week aan zijn bureau zat te werken kwam ze, met haar kong in de bek, de kamer in. Ze dondert het ding voor zijn voeten, gaat zitten en geeft één blaf. Als hij de kong bekijkt zit er een stukje kouwstaaf vast en haar mededeling was overduidelijk: ‘Regel dit!’

Op de hondenschool heeft zij hem vervuld met grote trots. De voorgaande keren was de opwinding en afleiding te groot om gehoor te kunnen/willen geven aan al de dringende verzoeken. Slechts een constante stroom van stukjes worst en kaas konden een minimale dosis van gewenst gedrag oproepen. Blijkbaar is ze wat meer gewend aan de omgeving en de aanwezigheid van andere honden want ze deed het dit keer perfect. Zitten, liggen, aan de voet, volgen, hier komen en wachten: allemaal goed.
Baas blij – hond blij.

De vorst heeft ook toegeslagen in het hoogveengebied. Bevroren plassen met schaatsende kinderen en een vaste ondergrond waar je, zonder kans om er in weg te zakken, gewoon kan lopen. Voor de hond een nieuwe ervaring. Het ging niet zonder slag of stoot. Enige overredingskracht en een stuk weggeworpen hout trokken haar uiteindelijk over de streep die tussen land en bevroren water ligt.
Het blijft vooralsnog natuurlijk best wel een trutje.

©peter gortworst / feb. 2018