112

Zaken gaan soms anders dan je verwacht. Er zijn beren op de weg, er is iets waar je geen rekening mee gehouden hebt, veranderende omstandigheden, kinken in de kabel, noodlot wat toeslaat of gewoon wanorde, onrust en onregelmatigheid.

Zo ook deze morgen. Om twee uur gaat hij op bezoek bij een oud-collega. Dat is ongeveer 5 kwartier rijden dus om kwart voor één moet hij weg. Met lege handen aankomen is geen optie. Een bezoekje aan de bakker is daarom ingecalculeerd en als hij dan om twaalf uur eerst de hond nog even goed uitlaat, loopt de planning als een zonnetje.

De plek in het hoogveengebied waar hij de hond vrij kan laten lopen heeft twee ingangen. Bij de ingang die hij normaal neemt is de grond vrij drassig en daar hij de goede broek en schoenen niet gelijk vies wil hebben neemt hij de andere ingang. Die is beter begaanbaar. De hond gaat onmiddellijk haar neus achterna en hij loopt via een ‘pad’ wat gevormd is door de rupsband van een of ander zwaar voertuig, het gebied in. Het pad houdt op. Blijkbaar is het voertuig niet verder gereden. Dat geeft niks. De ervaring heeft hem geleerd dat de dijkjes prima begaanbaar zijn en waarom deze dan niet?

Tot op heden weet hij geen antwoord op deze vraag. Feit is dat hij na twee stappen wegzakt in het veen.

Zo weinig als mogelijk is bewegen. Gewicht verdelen en desnoods, voor zover als dat kan, plat gaan liggen. Telefoon redden uit de broekzak en 112 bellen. Brandweerwagens aan de rand van het gebied en stoere brandweermannen die, via haastig aangelegde loopplanken, het steeds verder in de diepte verdwijnende slachtoffer benaderen. Een ambulance met een wolk van een verpleegster staat al klaar. De meegevoerde goudkleurige isolatiedeken wappert krakend in de wind. Er hangt een ADAC helikopter in de lucht die met een lier de onfortuinlijke wandelaar uit het zuigende veen probeert te trekken.

Niets van dat al. Hij zakt tot zijn knieën in het veen en daar blijft het bij. Hij weet dat één pas terug er nog niets aan de hand was dus met de nodige moeite en met schoenen die nog net niet vast blijven zitten, kan hij zich omdraaien en de vaste grond bereiken. Al die tijd springt de 17 kg hond uitgelaten om hem heen: Jottum!! De baas doet gek!

Hij bekijkt de schade. Schoenen, sokken en broek vol met modder. Terug naar de auto en naar huis om wat anders aan te trekken. De hond volgt hem met zichtbare tegenzin. Die was nog lang niet klaar en deze terugtocht bevalt haar niets. Als hij de achterklep van de auto opent, weigert ze om naar binnen te springen. Wanneer zelfs de stukjes kaas haar niet kunnen verlokken, tilt hij haar zelf de auto in. Zelden heeft hij een hond zo verwijtend zien kijken.

Met hond naar de dierenarts geweest. Er is iets met haar darmen. Wat er in vaste vorm uit moet komen is niet vast. Ingenieus buisje met schepje meegekregen om een paar keer wat van dat spul te verzamelen. Het enige wat ze nu te eten krijgt is gekookte rijst en kip. Vindt ze heerlijk.
Benieuwd wat er met mijn trutje aan de hand is.

©peter gortworst / feb.2018