Grappig hoe snel je gevoelens uit het verleden vergeet. De spanning die je voor je verkeersexamen voelde ben je al lang vergeten. Misschien door al de andere examens die daarna komen en die een nieuwe spanning gaven omdat het wel of niet slagen zo belangrijk was. Je eerste verliefdheid waarmee je je geen raad wist omdat alles zo nieuw was. Elke nieuwe verliefdheid leverde nieuwe gevoelens op maar wat bleef was de verwondering dat iemand voor jou kiest. Ook het nemen van beslissingen went. De slapeloze nachten met alle doemscenario’s als je voor het eerst een auto koopt of nog erger, een huis. Maar gaandeweg het leven worden de zaken anders. Je wordt volwassen, ouder, bedachtzamer en soms zelfs wijzer. Met een beetje medelijdend genoegen kijk je naar het ‘jonge spul’ dat beslissingen neemt die voor jou gesneden koek zijn maar voor hen een levensgroot probleem. Zeggen dat het allemaal wel meevalt is praten tegen doveman’s oren. Dat zou je van vroeger nog moeten weten maar ook dat is vergeten. Toch is ouder en misschien wijzer worden geen garantie voor een stabiel bestaan. Wacht maar tot de verliefdheid zich weer aandient.

Zo gaat het ook met Jaap. Een kantoorbaan waarbij men rekening houdt met zijn naderende pensioen. Voor Jaap geen moeilijke toestanden meer met bedrijfspolitiek, targets, ISO 9000 en nog wat certificering en allerhande Engelse termen waar hij geen nota van begrijpt. Jaap is er voor het ouderwetse handwerk en daar is hij goed in. Hij telt sneller 15 bedragen foutloos bij elkaar op dan jij het op de computer kan. En toch heeft Jaap een probleem. Hij is verliefd geworden.

Anneke heet ze. Als uitzendkracht is deze dame bij hen te werk gesteld en Jaap is vanaf dag 1 verliefd tot ver over zijn oren. Het schijnt dat ze maar iets jonger dan Jaap is dus van de oude bok met blaadje groen is geen sprake. Hij is er snel achter dat zij ook alleen is en hij is slim genoeg om zich niet aan haar op te dringen. Hij speelt het subtiel. Er is maar één keer vragen voor nodig om te weten hoe zij de koffie drinkt en voortaan elke keer met het goede bakkie aan te komen. Met zijn neus bijna in haar vlotte kapsel zet hij de koffie op de goede plek naast haar. Met zijn ogen dicht neemt hij, als een hond bij elke boom, haar geur in zich op. In het bedrijfsrestaurant gaat hij zo zitten dat hij in haar blikveld zit. Bij zijn bureau kan hij zogenaamd nadenkend voor zich uit staren maar het enige wat hij doet is naar haar kijken. Vooral haar handen. Mooie slanke handen met lange vingers en goddelijke adertjes op de rug. Alleen die handen al laten talloze vlinders in zijn maagstreek fladderen.

’s Avonds in bed denkt hij aan haar. Ze lopen samen in de stad, hand in hand langs het strand, samen op de bank voor de buis, ze werken in de moestuin waarbij hij haar af en toe een zoen geeft en vervuld met dergelijke visioenen valt Jaap in slaap. Hoe hij het aan moet pakken weet hij niet. De volwassenheid en mogelijke wijsheid zitten hem in de weg. Het spontane, vrije gedoe van vroeger is er niet meer en naast alle geluksgevoelens breekt Jaap er zijn hoofd over hoe het nu verder moet.

Op goede momenten moet vaak even gewacht worden. Bij Jaap duurt dat tot de lente. Hij mist haar al in het restaurant en omdat het schitterend voorjaarsweer is besluit hij een ommetje te maken. Dat doet men wel vaker dus zo vreemd is dat niet. Al wandelend ziet Jaap Anneke op een bankje zitten. Ze houdt haar hoofd achterover om de zon vol op haar gezicht te laten schijnen. De ogen heeft zij dicht en haar handen op haar schoot. Jaap komt naderbij en zelfs naderhand heeft hij geen goede verklaring voor zijn besluit. Hij druk voorzichtig zijn lippen op de hare en kust haar. Ze opent haar ogen en haar rechterhand, die mooie hand met die lange vingers en die goddelijke adertjes op de rug, komt los uit haar schoot en met een geweldige klap slaat ze Jaap vol op de zijkant van zijn hoofd. Suizebollend valt Jaap languit op de tegels van het zonovergoten wandelpad.

Jaap komt vanmiddag niet meer werken. Hij is ziek naar huis gegaan.

©peter gortworst / apr. 2017