Een diepe slaap heeft zijn voordelen maar als je daar noodgedwongen uit moet ontwaken valt het niet mee. Het dringt daarom langzaam tot mij door dat het alarm van een auto afgaat en het duurt nog wat langer voordat ik door heb dat het best eens van mijn auto kan zijn. Ik schiet uit bed en eens te meer blijkt de geest wel gewillig maar het vlees te zwak. Duizelig als een puber met een slok en één ritje in de kermisattractie te veel, zak ik terug op het bed. Ik wacht tot de slaapkamer weer stil staat. Dan hoor ik mijn sleutelbos rammelen en het alarm stoppen. Met gezwinde spoed haast ik mij de trap af. Dat een man in onderbroek en T-shirt op voorhand al geen dreigende of autoritaire indruk geeft bij een mogelijke indringer, neem ik maar voor lief.

Het is dat het mannetje wat verlegen kucht. Ik had hem makkelijk over het hoofd gezien en erger nog, op hem kunnen gaan staan. Het is een mini-mens van ongeveer 20 cm groot. Keurig in een donkerblauw pak, wit overhemd en een oranje stropdas, de haartjes netjes gekamd met een scheiding links, glimmende schoentjes en in zijn hand mijn sleutelbos.
‘Wat moet dat hier?’ vraag ik streng.
Het mannetje staart wat onwillig naar de koude stenen vloer en haalt zijn schoudertjes op.
‘Geef mij eerst maar eens die sleutels terug,’ brom ik bars.Met een grote boog gooit hij de sleutels omhoog en ik realiseer mij dat er in dat kleine lijfje verbazend veel kracht moet zitten. Er hangen nogal wat sleutels aan de bos en voor iemand van zijn formaat is dat een heel gewicht.
‘Zo, en nu gaan wij maar eens even praten. Hier is de keuken en ga maar op de kruk zitten’.

Ik zet het koffiezetapparaat aan en terwijl ik de melk en de suiker pak, houd ik hem nauwlettend in de gaten. Hij zit op de rand van het krukje, heeft zijn beentjes over elkaar geslagen en zijn armpjes losjes in zijn schoot gelegd. Als de koffie klaar is, schenk ik een mok vol en ga tegenover hem zitten. Ik zie alleen nog zijn keurig gekamde haren.
‘Kom maar op de tafel zitten. Zo kan ik je niet zien.’
Met een sierlijke sprong landt hij op de tafel en neemt plaats op de rand van de fruitschaal. Omdat je nu eenmaal meer vliegen met stroop vangt dan met azijn vraag ik hem of hij ook wat wil drinken. Hij schud zijn hoofd. Ik schenk wat melk in de koffie en zie dat het schift. De mok giet ik leeg in de gootsteen en schenk een nieuwe in. Dan maar zwart.
‘Hoe heet je?’
‘Amrak,’ zegt hij met een diepe, melodieuze baritonstem.
Ik schiet in de lach. Een dergelijk stemgeluid had ik niet verwacht. Hij kijkt mij nieuwsgierig aan dus vertel ik hem waarom ik moest lachen. Hij glimlacht een beetje.
‘Wie of wat ben jij? En kom niet aan met ‘kabouter’ want daar gelooft slechts een enkele zonderling in.’
‘Ik ben een Amrak. Eén van de velen en wij proberen de mensen een beetje op te voeden. Soms helpen wij en soms expres niet.’
‘Ik dacht dat wij daar beschermengelen voor hadden?’
‘Die zijn van de afdeling ‘wonderen’. Daar doen wij niet aan. Dat is te makkelijk. Een wonder overkomt je gewoon. Bij ons moet je nadenken.’

Ik neem voorzichtig wat kleine slokjes van de koffie. Een prima handeling om even te overwegen wat er zojuist is vertelt.
‘Wat heb jij dan hier gedaan om mij aan het nadenken te krijgen?’
‘De melk zuur gemaakt. Die autoband van vet om je middel is niet goed. Je moet dus af gaan vallen. De man van de nachtbevoorrading heeft mij onbewust even geholpen met het autoalarm. Het wordt een prachtige dag. De zon komt zo op dus waarom zou je, nu je toch wakker bent, niet even een rondje gaan wandelen. Goed voor je.’
Er zijn opnieuw een aantal slokjes koffie nodig. Voor ik weer wat kan vragen gaat het mannetje verder:
‘Je scheiding was klote maar hoe is het nu met je? Ooit eens nagedacht over de kosten die je zou moeten maken om je oude huis bewoonbaar te houden? Denk jij dat je die enorme tuin tot in lengte van jaren had kunnen onderhouden? Jij bent net als de rest: wel het noodlot zien maar niet de kansen die het geeft. Wij zorgen voor het noodlot en wij weten dat er dan kansen zijn. Je moet ze alleen nog zelf ontdekken door anders te gaan denken. Maar ja, dat andersom denken, maar ook schrijven, kijken of lezen, valt voor jullie niet mee. Best wel jammer, eigenlijk. Toch hadden jullie een voetballer die het aardig begreep. Elk nadeel hep zijn voordeel. Zo was het toch?’
‘Hoe kan het dat jij zo veel van mij weet? Ben jij er altijd al en waarom heb ik je nooit eerder gezien?’
Het mannetje haalt even zijn schouders op en vertelt dan dat er alleen in dit mooie dorp er wel een paar honderd zijn die alles weten van iedereen. Als ik vraag wie ze aanstuurt kijkt hij mij verwonderd aan. ‘We zijn er gewoon’ is het enige wat hij kwijt wilt.
‘Waarom heb ik je nooit eerder gezien?’
‘Er ging wat fout met de verbinding. Het is net techniek. Normaal zie je ons ook niet maar soms moeten we even zichtbaar worden. Jouw sleutel van de auto kan ik niet bedienen als ik onzichtbaar ben en omdat er met de verbinding wat fout ging bleef ik zichtbaar. Dat zal inmiddels wel verholpen zijn dus ik ga nu.’
Hij knijpt zijn oogjes even dicht en is verdwenen.

Er zit nog net een kopje koffie in de kan. Ik loop er mee naar buiten. Het schemert en de eerste merels en zanglijsters beginnen aan hun dagelijkse concert. Als ik op het bankje ga zitten stoot ik met mijn elleboog tegen de beugel van de grasmaaier. De hete koffie loopt over mijn blote benen. Ik spring op en kwaad roep ik: ‘En waar was dit nu weer goed voor? Oke, ik ga zo wandelen en die rottige grasmaaier zet ik de volgende keer gelijk wel in het schuurtje. Tevreden?’

©peter gortworst / feb. 2017
foto: http://www.tuinadvies.be