Voor M + M, P + M en W + R

Op weg naar huis. De A-weet ik veel is lang, recht en rustig. Alle tijd om zijn gedachten, bij een gangetje van bijna 100km per uur, de vrije loop te laten. Gedachten over andere wegen, emoties en hun uitwerking daarvan op een mens.

Wegen zijn rare dingen. Ze brengen je, als het goed is, waar je wezen wil en als het helemaal goed is, zijn het ook nog mooie, goed begaanbare wegen. Dat het niet altijd goed is weet hij als geen ander. Soms zijn wegen bijna onbegaanbaar, voeren langs diepe ravijnen, gaan door dalen die onherbergzaam zijn en voeren je over toppen die je nauwelijks kan halen. Eén ding hebben ze allemaal gemeen. Zo lang je in beweging blijft ligt die weg prompt achter je en altijd is er de hoop dat het beter, mooier, begaanbaarder wordt. Daar ga je naar toe met als extra een schat aan opgedane stuurmanskunst en inzicht.

Zo is het ook gegaan. De weg werd steeds beter en mooier en hij vindt zichzelf terug als een bermtoerist bij drie wegen en kijkt hoe de anderen het doen.

De wind kan je niet zien. De kou ook niet. Je voelt het wel, ziet de uitwerking in de vorm van buigende bomen, ijs op het water, windje in de rug of blauwe vingers. Zo is het ook met emoties. Soms zijn ze simpel maar meestal niet.

Verdriet is zichtbaar. Huilende mensen zijn toch verdrietig? Nee, dat klopt niet. Ze kunnen ook boos zijn of machteloos. Dom dat hij daar niet eerder aan denkt. Hij heeft zelf wel eens gehuild omdat hij niet meer wist hoe het moest. En zelfmedelijden? Kan je zo veel medelijden met jezelf hebben dat je daarvan moet huilen? En blijdschap dan? Dat heeft hij net nog gedaan. Gehuild van blijdschap.

Opwinding doet ook wat mensen. Sommigen gaan stuiteren en anderen gaan heel veel en heel snel of heel hard praten. Of ze krijgen een kleur en grote ogen. Dat krijgen mensen ook vaak als ze verrast worden. Dan gaan ze stotteren. Of ze worden heel stil.

Blijdschap kan je ook zien. Dan lachen ze, kijken blij, roepen ‘hoera’, slaan elkaar op de schouders, kussen elkaar, doen gek en natuurlijk dat huilen……

Hoe zie je trots? Hoe toon je trots? Ja, je kan het natuurlijk zeggen maar hoort daar een gezichtsuitdrukking bij? Is iedereen die met de borst vooruit en de kin hoog loopt trots? Misschien wel en waarom niet? Hij is het in ieder geval wel. Niet op zichzelf maar wel op de drie die hij ‘de mijne’ mag noemen. Ook op de drie die daar bij horen. Ook zij horen bij ‘de mijne’.

De bermtoerist staat langs drie wegen. Hij ziet ze gaan en is vervuld van blijdschap, grote trots en diepe bewondering. Ja, dat vooral want ze doen het toch maar. En hij doet gek, staat te stuiteren, huilt, roept ‘hoera’, stottert, staat met de borst vooruit en heeft de kin hoog.

Ik wens jullie mooie, lange en rustige wegen.

©peter gortworst / sept 2016

foto: nl.dreamstime.com