Enigszins gehinderd door een mij kenmerkende bescheidenheid doch met een zekere mate van trots, kan ik jullie meedelen dat mijn blog deze maand de leeftijd van 1 jaar heeft bereikt. Een gepast moment om een kleine terugblik en wat diepere gedachten over dit schrijfjaar op schrift te zetten. Elke schrijver wil gelezen worden en door een steeds grotere onvrede over de verhalensite waar ik voorheen actief was, besloot ik vorig jaar een eigen blog te beginnen. Spannend voor een digibeet als ondergetekende maar het is goed gekomen. Snap nog steeds niet alles van WordPress maar zelfs met die onvolkomenheid gaat het toch goed. Ik zal jullie niet vervelen met cijfers of statistieken. Mijn gemoedsrust wordt niet aangetast of gestreeld door kolommen die mij vertellen wat ik niet wil weten.

Zoals ik al schreef: elke schrijver wil gelezen worden. Dat is een aloud gegeven. Waarom zou je anders de moeite nemen om te schrijven? Het dagen kauwen op een verhaaltje, het soms radeloos raadplegen van je notitieboekje, het tegen beter weten in door blijven schrijven tot je de eerste vogels buiten hoort zingen, het wanhopig schrappen van hele stukken moeizaam ontstane tekst, het constateren dat het verhaaltje met je op de loop is gegaan of de twijfel trotseren over de kwaliteit van het verhaal, doe je niet voor niets. Je doet het omdat je er plezier aan beleeft. Aan het schrijven zelf maar uiteindelijk ook aan het eindproduct. Zoals een beeldhouwer om zijn beeld kan lopen, een schilder van een afstandje en vanuit verschillende hoeken naar zijn schilderij kan kijken, leest en herleest de schrijver zijn verhaal. Vaak hardop om te luisteren naar de woorden en de zinnen. Soms kwast hij er dan iets bij of boetseert hij er iets af maar tot slot is daar zijn verhaal. Klaar om gelezen te worden.

Hier komt de ambitie het toneel op. Schrijf ik om zo veel mogelijk lezers te trekken? Nee, dat doe ik niet. Veel lezers trekken is niet al te moeilijk getuige de titel van één mijn verhalen. De publicatie van ‘Stom wijf’ trok in no-time een ongekend aantal lezers. Meer van dat soort titels en teksten die je  populistisch of erotisch kan noemen, zullen het zeker goed doen. Toch kies ik er voor om mijn eigen verhalen te schrijven. Ik schrijf wie ik ben of misschien wil zijn. Ik wil geen 1000 lezers van een tekst waarbij ik mij heb moeten forceren tot iemand die ik niet ben. Ik schrijf niet om beroemd te worden of er geld aan te verdienen. Ik schrijf puur voor mijn plezier en elke lezer is mij dierbaar.

Ik ken een paar van mijn trouwe lezers. Dat zijn de mensen die regelmatig laten weten dat ze je verhaaltje waarderen en soms zelfs een reactie geven. Ik ben daar ontzettend blij mee. Niet omdat het mijn ego streelt maar omdat het een bevestiging is van mijn ontwikkeling. Soms lees ik, met enige verbazing, mijn eerste verhaaltjes nog eens over. Mijn schrijfseltjes van toen zijn zo anders geworden. Het was minder compact, vlot of snel maar de stijl en de onderwerpen zijn wel hetzelfde gebleven en dus hoort dat klaarblijkelijk bij mij.

Een jaar een blog hebben heeft ook contacten opgeleverd met andere schrijvers en schrijfsters. Dat is waardevol. Er is zelfs één lieverd bij die mij soms wijst op taalfouten. Door anderen te lezen, en dat doe ik zo veel als mogelijk is, leer je zelf ook. Hoe gaan zij met een onderwerp om, hoe bouwen zij een verhaal op, hoe beginnen ze en waarmee eindigen ze? Het leert je ook het kaf van het koren te scheiden. Er zijn nu eenmaal schrijvers waar ik geen feeling mee heb of waarvan hun teksten niet aan mijn normen voldoen. Een normale zaak, lijkt mij. Ook mijn teksten zullen niet iedereen bekoren. Schrijven is voor mij geen sociale hobby. Niet gestoord willen worden, af en toe even weglopen, muziek op de achtergrond die plotseling heel irritant is, zullen veel van mijn collega’s herkennen maar bovenal is schrijven fantastisch om te doen.

Dit is mijn 94^e tekst die ik op mijn blog plaats. (oké, toch een cijfer). Ik kan niet zeggen hoeveel er het komende jaar bijkomen. Ik schrijf als ik kan, als ik zin heb en als er gelegenheid voor is. Bij mij moet niets maar de wil is er altijd.

Tot slot: mijn grote dank aan al mijn volgers, al mijn lezers waar ook ter wereld en al mijn collega’s. Jullie zijn mijn dagelijkse beloning en bevestigen dat ik, naast al het andere wat ik ook ben, mij een gelukkige hobbyschrijver mag noemen.

© peter gortworst / juli 2016 

Foto: Selfie maar geen idee hoe en waar ik kijken moet.