Het duurt hem allemaal veel te lang. Er staan wel zeven studenten die, stuk voor stuk, maar één of twee broodjes willen hebben en die ook, stuk voor stuk, die broodjes moeten afrekenen. Veel keus heeft hij echter niet. Dit is de allerbeste bakker en voor vanavond wil hij het allerbeste brood dus staat hij wiebelend van het ene been op het andere zijn beurt af te wachten. Je zal het altijd zien. Elke vrijdag is het rustig op kantoor en zou je ongestraft een uurtje eerder weg kunnen en uitgerekend vandaag kon dat niet.

Pure, verse broccolisoep met een paar uitgebakken spekjes, dit goddelijk lekkere brood en zelfgemaakte kruidenboter wordt het voorgerecht. Gelukkig heeft hij het meeste van het diner al klaar maar je kan de nieuwe grote liefde van je leven natuurlijk geen oud brood voorzetten. Gisteravond heeft hij de tafel al gedekt. Hagelwitte borden op een donkerrood tafellaken, glimmend gepoetst bestek, gepolitoerde glazen en een klein vaasje voor een biedermeier bloemstukje. Dat moet hij zo ook nog ophalen bij de bloemist die bij hem om de hoek zit. Ze houdt van rood en hij hoopt dat het rood in het boeket overeenkomt met het rood van het tafellaken. Met voldoening heeft hij geconstateerd dat de kleur van de kaarsen in ieder geval klopt.

Zeven jaar was hij alleen en nu is daar Marietje. In niets lijkt zij op de vrouw die toen bij hem is weggegaan. Niet wat uiterlijk betreft maar vooral niet als het op persoonlijkheid aankomt. Hij weet best dat er enige voorzichtigheid geboden is want hoe goed en hoe lang kent hij Marietje nu? Eerst via de chatbox van de datingsite, toen mailtjes en telefoongesprekken en twee weken terug zagen ze elkaar voor het eerst. Op neutraal terrein natuurlijk. Waar hij op hoopte gebeurde: als een blok viel hij voor haar en zij voor hem. De klik was oorverdovend, de gesprekken chaotisch want beiden wilden zo veel vertellen en vragen, de blikken zeiden meer dan in duizend boeken geschreven kon worden en de afscheidskussen van een oneindige innigheid. En na vier bezoekjes op dat neutrale terrein gaat het gebeuren: straks komt ze voor het eerst in zijn huis. De volgende fase in hun kennismaking en zo voorzichtig en aftastend ze bij hun eerste contacten waren zo overrompelend is het verlangen nu om bij elkaar te zijn.

Veel slaap heeft hij zich de laatste dagen niet gegund. Hij kan Marietje natuurlijk niet ontvangen in een huis waar de wc nog niet behangen is, de stofzuiger een luizenleventje leidt, het plakkerige aanrecht vol staat, zijn vuile was in file voor de wasmachine ligt en rondom zijn bed het een bibliotheek is van boeken. Volgens afspraak belt hij elke avond om half elf met Marietje. Als zij dan zegt dat hij lekker moet gaan slapen, stemt hij daarmee in maar zodra er is opgehangen, keert hij terug naar zijn behangtafel want de wc moet en zal af. Tot diep in de nacht is hij aan het poetsen, strijken, opruimen en behangen. Het geeft hem een permanent gevoel van haast. Dat is voor even soms wel goed maar nu, bij de bakker van het goddelijke brood wordt het hem bijna te veel.

Eindelijk is hij aan de beurt, plaatst zijn bestelling, betaalt en haast zich de winkel uit. Nu alleen het boeketje nog en dan kan hij aan de soep gaan beginnen. Hij heeft nog ruim een uur en dat moet genoeg zijn. Lijn 7 stopt aan de overkant van de straat. Hij trekt een sprintje om die nog net te kunnen halen. Banden gieren en de klap klinkt dof. Hij vliegt door de lucht en als een rauw ei raakt zijn hoofd het asfalt. Het laatste wat hem overkomt heeft hij niet aan zien komen.

©peter gortworst / apr.2016

afbeelding: http://www.pixabay.com