Hij is er met zijn kop nog niet helemaal bij. De slaap was onrustig geweest en verschillende malen onderbroken en dat is hij niet gewend. Het gebeurt niet vaak en een aanwijsbare oorzaak is er ook nu niet. Angstvallig probeert hij zich na zijn pensionering aan een dagritme te houden en dit soort nachten brengen het ritme in gevaar. Het zit hem nooit lekker als er een dag als los zand tussen zijn vingers door wegglipt. Hij is zich er terdege van bewust dat er voor hem niet zo veel dagen meer zijn. Als je 74 bent heb je de langste tijd op aarde wel gehad en daarom vult hij de dagen met dingen die belangrijk zijn. De tijd nemen om elke dag te poepen is er één van. In alle rust de natuur haar gang laten gaan en ondertussen de krant lezen is een dagelijks ritueel. Maar het ritueel is verstoord. Hij is de krant vergeten en net te laat om dat ding even op te halen.

In alle rust de natuur haar gang laten gaan als je zelf niets te doen hebt, valt niet mee. Hij zet zijn ellebogen op de knieën en legt zijn hoofd in de handen. Op het muurtje voor hem zitten lichtblauwe tegeltjes. Horizontaal 25 en verticaal 16. Hij probeert deze twee getallen te vermenigvuldigen maar komt er niet uit. Inspectie van de onderkant wasbakje leert hem dat daar ook wel eens een doekje overheen mag. Hij probeert het stopkraantje dicht te draaien maar het zit muurvast. Dan valt zijn oog op de verjaardagskalender. Februari heeft drie namen en achter twee daarvan, staat een kruisje. Leo staat op 2 februari. Zijn vriend en collega. Veel te vroeg gestorven aan uitgezaaide huidkanker. Dinie staat op de 21^e. Gestorven aan ouderdom. Henkie op de 15^e. Eén van zijn kleinzonen dus die kan nog wel even mee.

Hij weet het niet zeker meer maar volgens hem is zijn vrouw daarmee begonnen. Ze zette altijd al het geboortejaar bij een naam. Dat was makkelijk want dan kon je uitrekenen hoe oud iemand geworden was. Toen er steeds meer mensen uit hun kring dood gingen is zij ook het sterfjaar gaan noteren. Die gewoonte heeft hij overgenomen en achter de naam van zijn vrouw staat 2008 als sterfjaar. Door heel even vlug te gaan staan kan hij de kalender van het haakje wippen. Hij bladert tot hij augustus heeft gevonden en haar naam leest. Ze was nog maar 66 en lag ’s morgens zomaar dood in bed.

Pagina voor pagina slaat hij om en voor het eerst ziet hij hoeveel kruisjes er al staan. Hij weet het wel. Als je jong bent krijgt iedereen om je heen verkering. Vervolgens zijn er tal van verlovingen en trouwerijen. Dan een periode met heel veel zwangerschappen en kinderen en nu dus een fase met allemaal doden. Van de meesten weet hij de doodsoorzaak nog en gelukkig staat gewoon ouderdom op nummer 1. Verder een aantal die gestorven zijn aan kanker, Teun en Ellie die samen verongelukt zijn en van Jaap weet hij het niet zeker. Het zou best euthanasie geweest kunnen zijn maar zelfmoord sluit hij ook niet uit. Er werd nogal geheimzinnig over gedaan.

Eigenlijk is zo’n verjaardagskalender gedurende de jaren een mooi document geworden. Met voldoening constateert hij dat door een vergeten krant, hij de verjaardagskalender meer is gaan waarderen. Waar een slechte nacht al niet tot kan leiden.

De natuur is klaar met haar werk. Hij hangt de kalender weer aan het haakje en besluit om aan de keukentafel de krant te gaan lezen. De familieberichten zal hij overslaan. Vandaag al meer dan genoeg kruisjes gezien.

©peter gortworst / feb 2016

foto: http://www.schoolplaten.nl

Wil je meer van mij lezen? Een heel boek misschien?
Loop even binnen bij je boekhandel of bestel via
http://www.boekenbestellen.nl/boek/Wraak-kent-geen-winnaars
http://www.boekenbestellen.nl/boek/De-glimlachende-dode