Soms kan je door een simpel nieuwsbericht aardig in de war raken. Zo lees ik dat een zebra niets heeft aan zijn zwart-witte vacht als het op camouflage aankomt. Het maakt voor leeuwen en hyena’s geen fluit uit of ze wel of geen gestreept uiterlijk hebben. Sterker nog: pas op 50 meter afstand worden de strepen voor hen zichtbaar maar dan kunnen ze hun, soms vruchteloos vluchtende diner ook al ruiken. De wetenschappelijke theorie dat deze dieren door hun bontje minder goed zichtbaar zouden zijn is door Canadese onderzoekers om zeep geholpen.

Geen bericht waar je in verwarring van zou kunnen raken ware het niet dat mijn gedachten een link maakten met een zebrapad. Dat is geen nieuw soort amfibie maar een voetgangersoversteekplaats. Men wordt geacht, wanneer men de straat over wil steken, dit bij voorkeur te doen via een dergelijke oversteekplaats. De kans dat daadwerkelijk de overkant wordt gehaald zou vele malen groter moeten zijn dan de kans om bij Petrus op schoot terecht te komen. Maar als de oude wetenschappelijke theorie waar zou zijn geweest begrijp ik niet dat men ooit een oversteekplaats heeft gemaakt die in de vrije wildbaan als camouflerend werd gezien. Als voetganger zou je je knap ongemakkelijk moeten voelen. Werkelijk gezien worden door de aanstormende DKW’s, Simca’s en Wartburgers zal vaker te danken zijn geweest aan de oranje knipperbollen of wakkere klaar-overs.

De vleeseters zien een zebra net zo goed als een springbok, gnoe of gazelle en die zwart-witte tekening dus op 50 meter afstand. Voor het gemak ga ik er maar even van uit dat de gemiddelde automobilist in de stad iets verder kijkt dan die 50 meter en dat betekent dus dat voetgangers, gelijk de gnoe, springbok of gazelle gewoon gezien kunnen worden. In tweede instantie zal, wanneer de gemiddelde automobilist op de bewuste 50 meter is genaderd, hij hopelijk de zebra zien liggen.  Gelukkig hebben wij gezamenlijk de afspraak gemaakt dat voetgangers op een dergelijk stuk weg voorrang hebben. Het is aan deze afspraak te danken dat wij, meestal, ongeschonden de overkant bereiken. Voor mij was de gedachte aan deze afspraak bevrijdend: het maakte een einde aan mijn verwarring.

Heeft het zebrapad dan nog een ander nut dan een zichtbare herinnering aan een gemaakte afspraak? De Canadese onderzoekers vroegen zich af waarom zebra’s dan, ondanks de wegvallende wetenschap, toch een zwart-witte vacht hadden. Het blijkt dat ze, dankzij die vacht minder aantrekkelijk zijn voor verschillende stekende insecten. Daar ligt ons bescheiden voordeel. Het zebrapad als veilige vluchthaven wanneer u belaagt wordt door wesp of mug. We mogen de wetenschap wel dankbaar zijn.

©peter gortworst / jan 2016

foto: http://www.refdag.nl

…als je dit verhaaltje de moeite van het delen waard vindt, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb…