“Deze is heel effectief,” zegt de winkeljongen en houdt een kokerachtig, draadstalen voorwerp omhoog. Hij zit op zijn knieën en voor hem ligt een assortiment mollenklemmen. De dame, gekleed in een outfit die uitsluitend verkrijgbaar is bij een zeer select aantal zaken die ‘het buitenlevengevoel’ met exorbitante kleding en dito prijzen verheerlijken, bekijkt aandachtig het metalen kunststukje. “Hoe werkt dat dan?” “Nou, je zet de klem op scherp en dan graaf je de molshoop een beetje af en steek je de val in de gang die omhoog komt. Als de mol dan nieuwe grond naar boven duwt vangt deze val hem.” Ze kijkt zwijgend naar de val in de hand van de jongen en wiebelt een beetje heen en weer op haar exclusieve laarzen. “En is de mol dan ….  uh, dood?” Ze durfde het bijna niet te vragen maar eigenlijk weet ze het antwoord wel. “Als het goed is wel,” antwoord de jongen monter, “en anders moet hij nog even een tik krijgen.”

Ze moet er niet aan denken. Zo’n beestje wat nog leeft en dan nog doodgemaakt moet worden. Olaf, haar man, doet zoiets zeker niet dus het zal wel weer op haar bordje terecht komen. “Er zijn toch ook van die elektronische dingen die de mollen gewoon verjagen?” Voordat de jongen op de grond kan antwoorden klinkt er een harde stem achter haar die zegt: “Moet je niet nemen. Die werken niet. Als ze al wat doen gaan die beesten een stukje verop zitten en als je een grote tuin hebt krijg je alleen maar meer hopen.” Ze draait zich om en bekijkt de man van de stem. Zonder twijfel een agrariër. Blauwe overall, echte klompen en een oud legerpetje op een hoofd dat is getekend door een lang en echt ‘buitenleven’. Op zijn winkelkar liggen vier grote zakken kippenvoer. Dit is iemand uit de praktijk. Dit is iemand met verstand van zaken die haar vast wel kan helpen.

“U heeft er ervaring mee, hoor ik. Welke kan ik het beste nemen?” De man parkeert zijn kar midden in het pad en bukt zich over de verzameling. Dan pakt hij er twee op en na een korte blik op beide laat hij een glimmend zwart gelakt exemplaar weer vallen. Met een rood hoofd komt hij weer overeind. “Deze moet je hebben. Kijk, je knijpt deze handels naar elkaar toe, laat dit pennetje er tussen door komen en haakt dat achter dit lipje. Dan zoek je de gang van de mol, zet de klem in de gang en dek het af met oude bladeren of gras. Elke dag twee keer kijken of de klem uit elkaar staat en als dat zo is heb je hem.” Als demonstratie spant hij de klem en als hij voorzichtig tussen de scharen het lipje indrukt, klapt de klem dicht. “Zo gaat dat.” Bijna trots houdt hij de klem omhoog. Ze is onder de indruk. “Is de mol dan meteen dood?” wil ze weten. “Tja, als ik ze vind zijn ze dood. Als je lijf zo in elkaar gedrukt wordt leef je niet lang meer maar of ze nou meteen dood zijn…… “ Hij staart een tijdje zorgelijk naar de klem.

Heeft zij hem nu aan het denken gezet over het humaan doden van dieren? De buitenmensen hier gaan heel anders met dieren om dan zij gewend is. Hier zijn boerderijhonden die nooit in huis komen, katten die geen eten krijgen omdat ze muizen moeten vangen en kippen die in de pan verdwijnen als ze te weinig eieren leggen. Ze heeft het er wel eens met Olaf over gehad. Volgens hem zijn dieren hier gebruiksvoorwerpen. Ze moeten doen waarvoor ze zijn aangeschaft en als ze het niet meer doen moet je ze vervangen. Hier houden ze geen beesten om te vertroetelen. Een band opbouwen met een dier zoals wij dat kennen is hier niet gebruikelijk. Ze kan dat niet begrijpen. Het is een denkwereld die zo ver van haar wereld verwijderd is dat een beetje inleven al een onmogelijk opgave blijkt. En is deze man nu onbedoeld door haar op andere gedachten aan het komen?

Net als ze met enige trots vast wil stellen dat haar normen vruchtbare grond vinden klaart het gezicht van de agrariër op. “Het kan sneller! Kijk hier! Deze randen van de klem moet je onder een hoek slijpen en als de mol er dan tussen komt wordt hij in tweeën geknipt. Nou, sneller krijg je een beest niet dood!” Ze kan een gevoel van walging amper onderdrukken. Een dood dier in een klem uit de grond trekken is geen prettig idee. Een verminkt lijkje in de koele aarde zien liggen is nog minder. Het is alsof de agrariër haar gedachten kan lezen: “Als ze doorgeknipt zijn laat je hem gewoon liggen. Gang dichtscheppen en klaar is Kees!” Triomfantelijk kijkt hij om zich heen. Dat hij er niet eerder opgekomen was! Een idee uit duizenden! “Nou dame, succes ermee. De goede raad is gratis!” Trots als een pauw loopt hij met zijn kar naar de kassa. Zo voelt verbijstering dus, denkt ze.

De winkeljongen zit nog steeds op zijn knieën. In zijn hand heeft hij de allerbeste mollenklem die er bestaat. “Als u het wilt, slijpen wij die hoek er wel even voor u aan, mevrouw.” “Nee, laat maar. Ik wil iets hebben wat de mol alleen maar vangt. Ze hoeven van mij niet dood.” De jongen kijkt haar even aan en komt dan overeind. “Ik snap het.” Dan buigt zich naar haar toe en bijna fluisterend zegt hij: “Ik mag het van mijn baas niet zeggen maar mijn vader is precies zo. Die wil ook geen dieren dood maken. Die koopt bij de supermarkt van die harde blokjes voor in de wc-pot. Hij hakt ze in kleine stukken en in elke molshoop laat hij een paar van die stukjes vallen. Mollen houden niet van die lucht en verdwijnen dan naar een andere plek. Is dat een idee?” “Als dat echt werkt is het een geweldig idee! Dank je wel!”

Buiten loopt de agrariër. Hij heeft net de kar teruggezet en ziet haar uit de winkel komen. “Mevrouw!” roept hij, “Nog één vraagje! Wat krijg je als je een mol kruist met een olifant?” Voordat ze iets heeft kunnen zeggen loopt hij met zijn armen wijduit van haar weg en roept ondertussen: “Zulke gaten in de tuin!” Zijn bulderende lach rolt over het parkeerterrein en of ze wil of niet, ze lacht met hem mee als een echte agrariër met kiespijn.

©peter gortworst

foto’s: http://www.countrylifestyle.nl / http://www.onlineveilingmeester.nl / http://www.tuinadvies.nl / http://www.piepvandaag.nl

…als je het verhaaltje de moeite van het delen waard vindt, ga er dan maar vanuit dat ik daar geen moeite mee heb…