Ze wordt uit zichzelf wakker. Staart even naar het plafond en realiseert zich dat er iets niet klopt. Uit zichzelf wakker worden is een zeldzaamheid die alleen tijdens een vakantie voorkomt. Ze draait haar hoofd en kijkt naar de knipperde cijfers op haar wekker. 00.00 leest ze.  Met een schok bedenkt zij dat de wekker nog van slag is. In een poging tot zelfredzaamheid had ze gisteravond een schemerlampje gerepareerd. Een vrouw alleen moet soms toch wat. Iets was nu niet goed gegaan. Toen ze het lampje inschakelde was de aardlekschakelaar uitgevallen. Die schakelaar weer in de goede stand zetten was geen probleem voor haar. Dat had ze al vaker moeten doen maar dit keer was ze dus vergeten alle klokken weer goed te zetten.

Een hevige ongerustheid maakte zich van haar meester. Hoe laat is het nu werkelijk? Ze schiet haar kamerjas aan en rent de trap af naar beneden want in de keuken hangt een klok op batterijen. De kans om ook maar één tel op de klok te kijken wordt haar ontnomen doordat ze met haar blote voet op iets glibberigs stapt. Haar rechterbeen schiet ongecontroleerd onder haar vandaan en ze beland, schuivend over het linoleum, tegen de kleine keukentafel. Het ontbijtbordje, bestek en het glas voor de jus d’orange, wat ze elke avond klaar zet, vallen naast haar op de grond. Het glas blijft wonderlijk genoeg heel. Het bordje niet.

Ze krabbelt overeind en ziet dat het half negen is. Ze had dus al een half uur op haar werk moeten zijn. Het glibberige onder haar voet behoort bij de maaginhoud van haar kat. Ze wast haar voet in het aanrecht en veegt met een stuk keukenrol de vloer schoon. Dan raapt zij de scherven van het bord bij elkaar en haast zich naar boven. Tijd om te douchen is er niet. Ze maakt zich minimaal op, creëert een noodkapsel, schiet in de kleren en haast zich weer naar beneden. Wil ze niet voor de middagpauze flauw vallen van de honger, zal ze toch wat moeten eten.

In de keuken staat haar kat klagelijk te bedelen. Ze doet het kastje naast de afzuigkap open om de  doos met kattenbrokjes te pakken maar bedenkt dan dat er nog een half blikje voer in de koelkast staat. Dat blikje voer gaat sneller en ze bukt zich om dit uit de koelkast te pakken. Als ze omhoog komt knalt ze met haar hoofd tegen het nog openstaande kastdeurtje. Met één hand op haar hoofd en met de ander steunend op het aanrecht blijft ze even stil staan. Het lukt haar maar net om opkomende tranen van pijn en een dreigende reddeloosheid tegen te houden. Voorzichtig voelt ze op haar hoofd. Geen bloed. Wel pijn. Met een lepel schept ze het blikje voer leeg in het voerbakje en zet het onder de kleine eettafel. Dat ging goed.

Er is geen tijd voor een kopje thee. Ze pakt twee boterhammen uit de zak. Legt ze naast elkaar op de snijplank, belegt ze met ham en snijdt ze in hapklare stukken. Ze kauwt ongeduldig en bedenkt dat het met een slok melk sneller gaat. Ze neemt het pak uit de koelkast en zet de kartonnen tuit aan haar mond. Er zit meer in dan ze dacht en een golf melk loopt over haar bovenlip, langs haar wangen en over haar kleren. Ze bukt zich razendsnel en kijkt verbijsterd naar de melk op de vloer en op haar kleren. Een woedende kreet vult de keuken. Met keukenrol veegt zij de vloer schoon, pakt een plastic zakje waar ze de rest van de boterhammen in doet en propt dit in haar handtas. Ze rent weer naar boven. Gooit haar kleren in een hoek en terwijl ze bezig is om andere aan te trekken hoort zij beneden iets vallen. Met moeite dwingt ze zichzelf om af te maken waar ze mee bezig is. Als er iets stuk gevallen is, valt daar toch niets meer aan te doen.

Als ze weer beneden komt ziet ze de kat met het lege blik voer over zijn kop, achteruit lopend door de keuken schuifelen. Dat was dus wat ze hoorde. Ze moet zich beheersen om het blik niet met een ruk los te trekken. Met de achterkant van een lepel en veel protesten van de kat komt hij los. Ze gooit het blikje in de afvalbak en de kat buiten. Het is van dat miezerige najaarsweer wat regenkleding noodzakelijk maakt. Gehaast schiet ze in de regenbroek en jas. Het koortje van de capuchon trekt ze strak onder haar kin en loopt naar het fietsenschuurtje. Het had haar niet verrast als er nu een band leeg had gestaan maar gelukkig, niet alles zit tegen. Ze racet naar haar werk, negeert voor deze keer en op hoop van zegen, het rode stoplicht bij de Schrijverslaan en met een vuurrood hoofd komt ze tot stilstand in het fietsenhok.

Pas als ze haar fiets op slot zet, ziet zij dat er geen andere fietsen staan. Heel langzaam begint er bij haar iets te dagen. Ze leunt tegen de muur en zakt langzaam op haar hurken. Ze weet niet of ze moet lachen of huilen als de werkelijkheid tot haar doordringt: het is zaterdag.

Ze stapt weer op haar fiets en gaat naar huis. Na een lange en warme douche kruipt ze in bed. Dit is één van die dagen en vandaag moet er niets meer.

© Peter Gortworst / sept. 2014

foto’s: http://www.genius.com /www.upcoming.nl / http://www.isomobolleke.nl  /www.glamourandhighfashion.blogspot.com

…als je het de moeite waard vindt om dit verhaaltje te delen, ga er dan maar van uit dat ik daar geen moeite mee heb…